Założony w 1965 roku Akademicki Klub Jeździecki powstał z inicjatywy studentów i pracowników naukowych wrocławskich uczelni. Głównym inicjatorem AKJ był pracownik naukowy Wydziału Chemii Krzysztof Lorenz. Siedziba klubu mieściła się w starej oborze, otrzymanej od PGR Osobowice, wyremontowanej następnie przed członków. Oficjalne obchody otwarcia klubu odbyły się 22 kwietnia 1967 roku. Klub oferował zajęcia w jednym z trzech trybów: sportowym, szkoleniowym i rekreacyjnym. W 1980 roku klub zmienił siedzibę przenosząc się do nowego ośrodka w Świniarach. Prywatyzacja w początku lat dziewięćdziesiątych zakończyła istnienie tego akademickiego klubu w jego ówczesnej formie. Do dziś AKJ prowadzi zajęcia w ramach wychowania fizycznego.

Międzynarodowe zawody o "Błękitną Wstęgę Odry" były organizowane przez Aeroklub Wrocławski i redakcję "Wieczoru Wrocławia" od 1964 r.
Opiekę nad zawodami spadochroniarskimi obejmował przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia . Początkowo zawody odbywały się na wrocławskim Gądowie następnie na Polu Zlotowym Stadionu Olimpijskiego We Wrocławiu. W ostatnich latach [2010-2022] zawody odbywały się w pobliżu ulicy Zawalnej na międzywale przy moście Trzebnickim.

W ramach konkurencji skakano indywidualnie z 800 m. do celu oraz grupowo z 1000 m. W zawodach spadochroniarskich brali udział zawodnicy z Wrocławia, innych Polskich klubów a także reprezentanci innych krajów: (Francja, Austria, Niemiecka Republika Demokratyczna, Francja, Czechosłowacja, Węgry).

Urodzony 12 stycznia 1946 r. w Świebodowie, polski kolaż szosowy, dwukrotny wicemistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz dwunastokrotny mistrz Polski. Poseł na Sejm PRL IX kadencji, prezes Polskiego Związku Kolarskiego.
Karierę zaczął w LZS Milicz, w trakcie służby wojskowej startował z klubu "Radomiak". W latach 1968 - 1978 zawodnik wrocławskiego klubu kolarskiego Dolmelu.
W 1973 r. zdobył złoty medal na Mistrzostwach Świata w wyścigu indywidualnym. Dwukrotny srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich (Monachium - 1972; Montreal 1976).
W latach 2010-2011 był prezesem Polskiego Związku Kolarskiego.
Zmarł 1 lutego 2021 r. w Radomiu.

Kompleks stadionowy zaprojektowany w latach 1924-1925 przez architekta Richarda Konwiarza zlokalizowany w wschodniej części miasta w pobliżu Parku Szczytnickiego. Pod koniec 1925 roku rozpoczęto budowę Stadionu wraz z pergolą (korespondującą z Pergolą Hali Stulecia Hansa Poelziga) i głównej bramy wejściowej do której przylegają dwa bliźniacze budynki na planie trójkąta, budynki te były przeznaczone na szatnie z prysznicami i pomieszczenia rekreacyjne, pokój konferencyjny gabinety lekarskie etc.

Stadion przeznaczony do rozgrywek lekkoatletycznych i piłkarskich mieścił 50 tysięcy widzów. Po stronie zachodniej znajdował się mniejszy stadion (Wagnerkampfbahn), 3 korty tenisowe, plac hokejowy i szatnie.

W 1929 wybudowano kompielisko składające się z basenu o długości 50 m., szerokości 25 m., i 10 m. skoczni z pośrednimi poziomami na wysokości 3 i 5 metrów. Wybudowano także mniejszy basen do nauki bływania oraz owalny brodzik otoczony drzewami.

W 1932 roku Richard Konwiarz otrzymał brązowy medal olimpijski w kategorii architektura sportowa na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w czasie igrzysk w Los Angeles.

W latach 1935-1939 kompleks był przebudowywany. Na wysokości wejścia głównego do Stadionu utworzono pętlę tramwajową oraz wybudowano podziemne przejścia łączące przystanek z bramą. Przebudowano wejście główne. Pola Marsowe z 3 stron otoczono trybunami z wieżą z której mógł przemawiać wódz - czy też oglądać masowe imprezy sportowe. Przed wejściem głównym postawiono odlany w brązie pomnik Zwycięzcy Victora Eichlera.

Główny Stadion powiększono do 50 tysięcy widzów i wzniesiono trybunę honorową, a naprzeciw niej wzniesiono 40 m. wieżę z zniczem olimpijskim i tarasem.
Przy alei głównej wzniesiono hale sportową a przy basenie wzniesiono restaurację z tarasem.

Przez przebudowę Kompleks Sportowy nabrał cech monumentalnych charakterystycznych dla III Rzeszy.

Po II Wojnie Światowej obiekt odbudowano i nazwano Stadionem Karola Świerczewskiego. W 1975 kompleks przejął AWF, wówczas również degradacji uległo kąpielisko.

W 2000 roku oddano do użytku wielofunkcyjną halę sportową przy alei Maratońskiej projektu Katarzyny Potockiej Braun, Jacka Kaczmarka, Marioli Szmyczyńskiej - Szumskiej. W 2002 roku oddano do użytku krytą pływalnię zaprojektowaną przez Józefa Śliwińskiego.

W 2006 roku obiekty Stadionu Olimpijskiego przejęło miasto Wrocław. W 2010 roku wyremontowano tor żużlowy kosztem zmniejszenia boiska piłkarskiego. Obecnie [14.04.2020] obiekt jest siedzibą klubu Żużlowego WTS Sparta i drużyny futbolu amerykańskiego Panthers Wrocław.