Relacja pani Radość Gansiniec, córki Ryszarda Gansińca, profesora filologii klasycznej, byłego wykładowcy Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie oraz archeolożki Zofii Gansiniec, z wykształcenia anestezjolog. Relacjadotyczy opuszczenia Lwowa przez rodzinę Gansiniec w 1944 roku, przyjazdu do Wrocławia w 1947 roku, powojennego Oporowa, studiów medycznych, pracy w kolejnych, nieistniejących już wrocławskich szpitalach, a także wyglądu powojennego Wrocławia.
Relacja Władysławy Jankowskiej, świadka zbrodni wołyńskiej, przesiedlonej przez Niemców na teren III Rzeszy w wieku 12 lat. Relacja dotyczy sytuacji na Wołyniu w 1943 roku, znalezenia się w jadącym do nazistowskiego obozu pracy pociągu, życia w nazistowskich Niemczech w czasie II wojny światowej, pracy w Arbeitslager, wygnanie z Arbeitslager, życia na linii frontu, kapitulacji III Rzeszy, pobytu w obozie przejściowym, życia w powojennej Polsce.
Relacja biograficzna Marty Heczko z domu Krypczyk. Relacja dotyczy życia na Śląsku Cieszyńskim, pomocy w gospodarstwie od wczesnego dzieciństwa, powołania ojca świadka historii do Wehrmachtu po wybuchu II wojny światowej, pojawienia się w rodzinnym gospodarstwie serbskich jeńców, ucieczki przed frontem, powrotu w doszczętnie zniszczone rodzinne strony, pomocy z UNRRY, małżeństwa, życia rodzinnego i zawodowego męża, aktywności w Kole Gospodyń Wiejskich w Pruchnej.
Relacja Romany Żmudy dotyczy wspomnień z II wojny światowej w Turce i Kołomyji z perspektywy dziecka, nauczania w szkołach sowieckich oraz tajnego nauczania polskiego, losów Żydów z Turki, miesięcznego transportu kolejowego, którym rodzina Żmudów wyruszyła z Kołomyi do Oławy oraz pierwszych lat na Ziemiach Zachodnich, w Oławie i Lutyni.
Relacja Wiesławy Męcińskiej wieloletniej nauczycielki Szkoły Podstawowej nr 9 w Wałbrzychu. Relacja rozpoczyna się od wyjazdu z rodzinnego Borysławia wraz z całą rodziną do Wabrzycha we wrześniu 1945 roku, następnie dotyczy czasów szkolnych, relacji dzieci polskich i żydowskich, relacji niemicko-polskich w powojennym Wałbrzychu, zjawiska szabru, losów rodzeństwa, a także pracy w szkole.
Obszerna relacja Andrzeja Szafrańskiego dotyczy okresu studiów na Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie, stażu w Polskich Liniach Oceanicznych, pracy w funkcji dyrektora ekonomicznego przedsiębiorstwa w Żegludze Bydgoskiej, pracy w Zjednoczeniu Żeglugi Śródlądowej i Stoczni Rzecznych, które w wyniku deglomeracji otworzyło swoją filię we Wrocławiu, pracy stanowisku dyrektora Żeglugi na Odrze pomiędzy 1979 a 1992 rokiem, funkcjonowania przedsiębiorstwa w trakcie strajków sierpnia 1980 roku oraz podczas stanu wojennego, piastowania funkcji prezesa zarządu piłkarskiego WKS Śląska Wrocław, kontaktów jakie dyrektor dużego przedsiębiorstwa w okresie PRL musiał mieć ze służbami.
