Portret współczesny Józefa Bałuczyńskiego. Józef Bałuczyński urodził się w 1918 r. na Podolu, we wsi Kniaże, w polskiej rodzinie rolniczej. Tam zastała go II wojna światowa. Podczas wojny pracował przymusowo, a także przebywał na froncie. Po wojnie krótko przebywał w Krakowie, gdzie poddał się leczeniu z powodu poważnej choroby. Następnie wyjechał do Nysy i podjął tam działalność ewangelizacyjną w ramach Kościoła Zielonoświątkowego. Tam też się ożenił. Po kilku latach przeniósł się wraz z rodziną do Wrocławia, gdzie rozpoczął działalność jako pastor. W 1956 r. wraz z rodziną zamieszkał w Słupsku. W kolejnych latach organizował działalność zborów zielonoświątkowych w okolicznych miastach: Szczecinku, Miastku, Ustce, Lęborku. Od dwóch lat mieszka z żoną w Gdyni.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Alicji Szastyńskiej-Siemon. Alicja Szastyńska-Siemion, ur. 16 kwietnia 1935 w Sztabinie, profesor w Zakładzie Filologii Greckiej Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa
Filologicznego oraz członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Portret współczesny Petro Danyło. Petro Danyło pochodzi z wielodzietnej, bojkowskiej rodziny Petra Danyły i Kateryny z d. Boruta. Urodził się w 1933 r. we wsi Dźwiniacz Górny, leżącej przed wojną w powiecie turczańskim województwa lwowskiego (po II wojnie światowej wieś przestała istnieć). W 1946 r. wraz z rodziną, w ramach wymiany ludności między Polską i USRR, został przesiedlony do Sambora, następnie trafił do Obertyna i osiedlił się na Netrebówce. Po wojnie uczył się w szkole wieczorowej. Służbę w Armii Radzieckiej odbył na początku lat 50. XX w. w Batumi nad Morzem Czarnym, później pracował w kołchozie. Jego siostra wyszła za mąż za Polaka Franciszka Baranieckiego i pod koniec lat 50. XX w. wyjechała z nim na stałe do Polski. Do dziś Petro mieszka w Obertynie.

Portret współczesny Karola Mazurkiewicza.

Portret współczesny Józefy Szczepuły.

Portret współczesny Wiesława Makarewicza. Wiesław Makarewicz, urodzony 13 czerwca 1935 roku w Wilnie. Przesiedlony do Gdańska w roku 1945. Ukończył studia lekarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Został rektorem, pracował jako redaktor gazety uniwersyteckiej. Autor książki o profesorze Mozołowskim.

Portret współczesny Stanisława Huskowskiego. Stanisław Huskowski (urodzony w 1953 r.) – wrocławianin, absolwent fizyki na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytecie Wrocławskim. Działacz społeczny na szczeblu lokalnym i ogólnopolskim. W latach 1977—1982 pracownik naukowy Instytutu Fizyki Politechniki Wrocławskiej. Polityk. Były poseł i senator, wiceprezydent Wrocławia, a w latach 2001—2002 prezydent tegoż miasta. Od lat 70. zaangażowany w działalność opozycji demokratycznej w Polsce Ludowej. W 1981 był delegatem na wojewódzki i krajowy zjazd „Solidarności”. Kiedy wybuchł Stan Wojenny był członkiem prezydium RKS Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu, a także rzecznikiem prasowym tej organizacji. W 1982 został aresztowany, a następnie internowany. Aktualnie wiceprezes Wrocławskiego Parku Technologicznego, którego był pracownikiem, a także założycielem jako samorządowiec.

Portret współczesny Aleksandra Lebiedzińskiego, związanego z podziemnym drukiem i rozprowadzaniem Biuletynu Dolnośląskiego, współpracownika Kornela Morawieckiego. Inicjatora mszy odbywających się w zajezdni podczas strajku w 1980 roku. Działacza Solidarności Walczącej.

Portret współczesny Stanisławy Kargul. Stanisława Kargul urodziła się w 1923 r. w Jadwipolu k. Równego na Wołyniu. Jej rodzina miała gospodarstwo rolne. W wyniku ukraińskich prześladowań uciekła do Równego, gdzie zatrzymała się u siostry. Następnie wstąpiła do wojska, w którym służyła do końca wojny. Po wojnie rozpoczęła gospodarowanie razem z bratem.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Portret współczesny Grety Lange. Greta Lange z domu Kabuz urodziła się w Chynowie 26 listopada 1928 roku. Mieszkała wspólnie z rodzicami i czternaściorgiem rodzeństwa. Ojciec Pani Grety był Niemcem, a mama Kaszubką. Po wojnie od przybyłych osadników uczyła się języka polskiego, ludność asymilowała się. Pani Greta w 1962 roku wyszła za mąż za Franciszka Lange, traktorzystę, została matką i pracowała w PGR-ze.

Portret współczesny Aleksandry Grzywacz. Aleksandra Grzywacz z domu Maziarz urodziła się 1 stycznia 1930 roku we wsi Stare Baraki Stare. Jej rodzice, Sabina i Adam Maziarz, prowadzili we wsi Baraki Stare mały sklep. W grudniu 1945 roku przenieśli się na tzw. „Ziemie Odzyskane” do miejscowości Wysokie, koło Lęborka. W styczniu 1952 roku pobrała się z Adamem Grzywaczem. Mając pięcioro dzieci, zajmowała się domem i przydomowym gospodarstwem, a w wolnych chwilach szyła w domu. Mąż Pani Aleksandry Grzywacz pracował krótko jako listonosz, a później jako robotnik leśny. Po 29 latach małżeństwo Państwa Grzywaczów przeprowadziło się do miejscowości Dąbrówka, gdzie Pani Aleksandra prowadziła GS-owski sklep.

Małgorzata Hebel z domu Witt urodziła się 5 stycznia 1937 roku w miejscowości Słuszewo w rodzinie niemieckiej. Ojciec był wojskowym, matka pracowała na pobliskim majątku, mieli pięcioro dzieci. Ojciec dostał się do niewoli i po powrocie chciał z rodziną wyemigrować, jednak zostali w Słuszewie, rodzice po wojnie pracowali w świniarni. Pani Małgorzata od 1952 roku pracowała w PGR, w 1958 roku wyszła za mąż.

Portret współczesny Dietrycha Krzebietke oraz Haliny Krzebietke. Dietrych Krzebietke, syn Anny Foelkner urodził się 27 listopada 1952 roku, jako najmłodsze dziecko i jedyny syn państwa Krzebietke. Ojciec po II wojnie światowej, jako jeden z nielicznych przedstawicieli ludności niemieckiej, zdecydował się pozostać w gospodarstwie (od 300 lat w rodzinie Krzebietków). W wieku 15 lat, po śmierci ojca, przejął gospodarstwo gdzie pracuje do dzisiaj. Jest także radnym Gminy Gniewino. Wspólnie z żoną Haliną mają pięcioro dzieci.

Portret współczesny Zofii Karpińskiej. Zofia Karpińska urodziła się tuż przed II Wojną Światową w Łowiczu. Studiowała geografię na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów zajmowała się organizacją rajdów uniwersyteckich oraz pracowała w przedsiębiorstwie geodezyjnym, a po ich ukończeniu w Akademii Rolniczej.

Portret współczesny Cecylii Biegańskiej. Cecylia Biegańska urodziła się kilka lat przed II wojną światową na terenie kieleckiego, w rodzinie patriotycznej, zaangażowanej w działalność AK. Już jako dziecko udzielała się w ruchu oporu (kurierka, liczenie sprzętu wojskowego Niemców). Po wojnie osiadła we Wrocławiu. Magister inżynier chemii. Pracownik Politechniki Wrocławskiej. Opozycjonistka w PRL-u. Po licznych namowach grona profesorskiego przewodnicząca ZNP w instytucie, w którym pracowała. Członkini Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na Politechnice Wrocławskiej. Współwydawczyni podziemnej gazetki „Obecność”. Od 1986 r. członkini Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii przy Alei Pracy we Wrocławiu.

Portret współczesny Wiesławy Męcińskiej. Wiesława Męcińska urodziła się w Borysławiu w dwudziestoleciu międzywojennym. Jej ojciec, Feliks Męciński, był nafciarzem. We wrześniu 1945 roku razem z całą rodziną trafiła do Wałbrzycha. Wałbrzychu skończyła szkołę pedagogiczną i od 1953 roku przez następnych 37 lat pracowała jako nauczycielka.

Portret współczesny Czesława Sucha.

Portret współczesny Zofii i Kazimierza Korzeniowskich.

Portret współczesny Heleny Onik.

Portret współczesny Janusza Januszkiewicza. Janusz Januszkiewicz przeżył trzy okupacje Lwowa: radziecką, niemiecką i ponownie radziecką. Jego ojciec został zamordowany podczas wojny. Trzy lata odbywał służbę wojskową we Lwowie. Podczas przesiedlenia w 1959 roku wyjechał do Czerwieńska, a następnie do Wrocławia.

Portret współczesny Janiny Poburki.

Portret współczesny Jerzego Jędrzejczyka. Jerzy Jędrzejczak urodził się 12 marca 1931 roku w Dęblinie. Jego rodzicami byli Sylwester Jędrzejczak (oficer lotnictwa Wojska Polskiego) oraz Genowefa, z domu Klimowicz. Wojnę spędza w Lublinie, po niej, kiedy rodzina przenosi się na Dolny Śląsk, uczęszcza do szkoły w Wadowicach. Po ukończeniu szkoły zaangażowany w zawodowy i amatorski boks, harcerstwo, działalność kulturalną.

Portret współczesny Wacławy Czepel.

Lucjan Sowa podczas służby w Korpusie Bezpieczństwa Wewnętrznego.

Portret współczesny Marii Kuś. Maria Kuś, z domu Gajda, urodziła się w rodzinie mającej tradycje powstańcze – ojciec i wuj brali udział w powstaniach śląskich. W czasie II wojny światowej Maria uczęszczała do niemieckiej szkoły i gimnazjum. Po zakończeniu wojny, dostała się do Liceum Administracyjno-Handlowego w Rybniku, które ukończyła zdaniem matury w 1950 roku. Wkrótce potem wyszła za starszego od siebie Józefa Kusia - ślusarza, którego znała od lat dziecinnych. Małżonkowie rozpoczęli budowę domu w miejscowości Szeroka, obecnie dzielnicy Jastrzębia-Zdroju, gdzie na świat przyszły ich trzy córki: Janina, Zofia i Danuta.

Portret współczesny Marty Heczko. Marta Heczko z domu Krypczyk, przyszła na świat 24 listopada 1931 roku w Pruchnej, na Śląsku Cieszyńskim. Przed wybuchem II wojny światowej, ukończyła pierwszą klasę polskiej szkoły podstawowej, a następnie w latach 1939-45 uczęszczała do szkoły niemieckiej. Ojciec pani Marty został wkrótce po wkroczeniu armii niemieckiej, powołany do Wehrmachtu. Wysłany na front wschodni, nigdy nie powrócił do domu; rodzina otrzymała lakoniczną informację o jego śmierci, a powojenne poszukiwania przez Polski Czerwony Krzyż nie odniosły skutku. W obliczu zbliżającego się do Pruchnej frontu, rodzina Krypczyków udała się na ewakuację do sąsiedniego Hażlacha, gdzie przebywała 6 tygodni. Po powrocie do Pruchnej, okazało się, że domostwo jest doszczętnie zniszczone i spalone.
Po wojnie pani Marta ukończyła siódmą klasę szkoły polskiej, nie kontynuowała jednak nauki, ze względu na liczne obowiązki domowe. 7 kwietnia 1951 roku, dwudziestoletnia pani Marta wyszła za mąż za pochodzącego z tej samej wsi, Erwina Heczkę. Po ślubie małżonkowie wyjechali do pobliskiego Skoczowa, gdzie pan Erwin pracował jako kierowca: najpierw w PSS-ie, a następnie w odlewni żeliwa. Tam też urodziło się pięcioro z sześciorga ich dzieci: Gustaw, Marian, Henryk, Edward i Krystyna. Po 11 latach Erwin i Marta zdecydowali się na powrót do Pruchnej i budowę domu na ojcowiźnie pani Marty. W Pruchnej przyszło na świat najmłodsze dziecko państwa Heczko - córka Bogusława. Mąż nadal pracował jako kierowca, przez ostatnie kilkanaście lat w PKS-ie. Po ciężkiej chorobie zmarł w 2006 roku. Pani Marta, która doczekała się 8 wnucząt i 8 prawnucząt, nadal mieszka w domu w Pruchnej.

Relacja Stefana Figlarka dot. wysiedlenia spod Wielunia w czerwcu 1940 roku i pobytu w obozie przejściowym w Konstantynowie k. Łodzi Zakres chronologiczny: 1940 Miejsca wydarzeń: Wieluń, Konstantynowo, Kraków, Mielec

Zaświadczenie wydane w j. polskim i j. rosyjskim przez Zarząd Gminy w Gnichowicach pow. Wrocławskiego potwierdzające, że Piotr Plebański jest sołtysem wsi Bettlern dziś. Bielany, Gnichowice 03.09.1945. Dokument opatrzony okrągłą pieczęcią Pełnomocnika Rządu RP na Obwód XIX Dolnego Śląska oraz odręcznym podpisem Komisarza Rządowego Rejonu Gnichowice, kpt. L. Syski; oryginalna pisownia nazwy miejscowości: Gnichowice.

Zlot kombatantów II Samodzielnego Batalionu Miotaczy Ognia, Grudziądz lata 70. XX w. Na zdjęciu: pierwsi od lewej: Franciszek Jakubiak, Ryszard Bohr, prof. U.M.K. w Toruniu

Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Na zdjęciu: studentki podczas zajęć; Kazimiera Rolińska siostra babci Darczyńcy szósta z prawej.

Zaświadczenie dot. repatriacji członków rodziny wydane Jadwidze Zaborek przez Archiwum Państwowe w Szczecinie, 1.04.1996.

Pielgrzymka papieża Jana Pawła II. Na zdjęciu: uczestnicy polowej mszy św. na torze wyścigów konnych w Partynicach, Wrocław 21.06.1983.

Wiec wyborczy Solidarności na Rynku w Świdnicy, 1 maja 1989. Scena stoi przed wejściem do lokalnego Biura Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". Na scenie, od prawej, kandydaci Solidarności do Senatu m.in.: Mieczysław Tarnowski (drugi), Włodzmierz Bojarski (trzeci).

Demonstracja 1 maja 1989. Na zdjęciu: tłum demonstrantów na ul. Kazimierza Wielkiego, Wrocław 1.05.1989.

Pogrzeb Kazimierza Michalczyka (zm. 2.09.1982). Na zdjęciu: kondukt żałobny na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu, 7.09.1982. Kazimierz Michalczyk zmarł w wyniku ran postrzałowych odniesionych podczas pacyfikacji przez ZOMO demonstracji, która odbyła się we Wrocławiu dn. 31.08.1982.

Portret Bożeny Pawłowskiej, uczennicy 4. klasy (ur. 1925 r.).

Portret współczesny Teresy Siedliskiej. Teresa Siedliska z domu Świderska urodziła się 13 kwietnia 1929 r. w miejscowości Zapust w powiecie Horochów w woj. Włodzimierz. Pani Teresa miała dwóch młodszych braci oraz siostrę, która została zamordowana przez Ukraińców w 1943 r. w kościele w Kisielinie. Ojciec pochodził z Krakowa, w czasie I wojny światowej był piłsudczykiem, otrzymał 4 ha ziemi na Wołyniu, gdzie mieszkali aż do 1943 r. Matka, Janina z domu Zelant opiekowała się gospodarstwem i dziećmi. Rodzina uciekła osiedlając się w okolicach Malborka. Pani Teresa, wyszła za mąż i osiadła na Kaszubach.

Portret współczesny Władysławy Rowińskiej.Władysława Rowińska z domu Kepke urodziła się 4 lutego 1938 roku w Kochanowie w rodzinie kaszubskiej. Pani Władysława uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Wejherowie, a następnie wraz z rodzicami i trójką rodzeństwa, przeprowadziła się do Rybna, gdzie wspólnie zamieszkali z rodziną niemiecką. Po wyjeździe niemieckiej rodziny Wobrok, jej rodzice przejęli gospodarstwo. Świadek pracowała m.in. w sklepie i Urzędzie Gminy, a potem w zakładach gastronomicznych. W 1962 roku wyszła za mąż, zamieszkała wspólnie z rodzicami, gdzie świadek zajmowała się domem i ósemką dzieci.

Portret współczesny Wasyla Lichacza, urodzonego 2.04.1931 roku w Starym Siole. Miał dwóch braci, w tym jeden Jarosław Lichacz został zabity w wieku 8 lat. Chodził do szkoły w rodzinnej miejscowości od 1938 roku. Po wojnie został wysiedlony na północ do miejscowości Cyprki. Służył w wojsku m.in. w kopalni Wujek gdzie miał okazję obserwować ludzi z obozu w Jaworznie. W młodości pracował w PGR-ach by potem prowadzić własne gospodarstwo rolne w Cyprkach. Na emeryturze zamieszkał w Giżycku.

Portret współczesny Cecylii Biegańskiej. Cecylia Biegańska urodziła się kilka lat przed II wojną światową na terenie kieleckiego, w rodzinie patriotycznej, zaangażowanej w działalność AK. Już jako dziecko udzielała się w ruchu oporu (kurierka, liczenie sprzętu wojskowego Niemców). Po wojnie osiadła we Wrocławiu. Magister inżynier chemii. Pracownik Politechniki Wrocławskiej. Opozycjonistka w PRL-u. Po licznych namowach grona profesorskiego przewodnicząca ZNP w instytucie, w którym pracowała. Członkini Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na Politechnice Wrocławskiej. Współwydawczyni podziemnej gazetki „Obecność”. Od 1986 r. członkini Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii przy Alei Pracy we Wrocławiu.

Portret współczesny Tadeusza Owsianko. Tadeusz Owsianko urodził się w łagrze w Peczorze na północy Rosji, gdzie jego matka została skazana na karę więzienia za członkostwo w Armii Krajowej. Do siódmego roku życia świadek wychowywał się w prominentnej sowieckiej rodzinie, do której trafił wskutek odebrania go matce po ukończeniu drugiego roku życia. Później matce udało się odzyskać opiekę nad panem Tadeuszem i wyjechała z nim do Szczecina. Pan Tadeusz został absolwentem łódzkiej szkoły filmowej i trafił do Wrocławia jako operator kamery.

Portret współczesny Bogdana Zdrojewskiego. Bogdan Zdrojewski, absolwent filozofii i kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławski. Członek, a później także przewodniczący Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu Wrocławskiego. Prezydent Wrocławia w latach 1990-2001. Poseł kilku kadencji i senator. W latach 2006-2007 przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej, a następnie do 2014 r. minister kultury i dziedzictwa narodowego. W latach 2014-2019 deputowany Parlamentu Europejskiego. Wielokrotnie odznaczany, wyróżniany i nagradzany.

Portret współczesny Filipa Leszka Buczyńskiego, franciszkanina, absolwenta psychologii na KUL, założyciela i prezesa Lubelskiego Hospicjum dla Dzieci im. Małego Księcia w Lublinie, psychoonkologa i superwizora Polskiego Towarzystwa Psychoonkologicznego.

Portret współczesny Adama Kisiela żołnierza Armii Krajowej, robotnika przymusowego w kopalnii węgla na terenie dzisiejszej Ukrainy.

Portret współczeny Lucyny Rojzen-Siedleckiej, pierwszej dyrektor i współtwórczyni Szkoły Podstawowej Lauder – Etz Chaim.

Portret współczesny Heleny Kuli. Helena (Halina) Kula przyszła na świat 13 maja 1936 roku w Kończycach Małych. Wychowywała się w rodzinie robotniczo-chłopskiej, ojciec wiele lat pracował w Kopalni Węgla Kamiennego w Czechowicach Dziedzicach, matka zajmowała się domem i 1,5-hektarowym gospodarstwem rolnym. Po wybuchu II wojny światowej, Śląsk Cieszyński został wcielony do III Rzeszy Niemieckiej, a mała Helenka zaczęła uczęszczać do niemieckiego przedszkola, a następnie niemieckiej szkoły podstawowej. Po wojnie ukończyła siedmioklasową Szkołę Podstawową w Kończycach Małych, gdzie posługiwała się cieszyńską gwarą, język polski nie był jej językiem codziennym. Po ukończeniu szkoły podstawowej, rozpoczęła naukę w dwuletniej szkole dla dziewcząt ss. Boromeuszek w Cieszynie. W 1956 r. wyszła za mąż, za pochodzącego z Kończyc Małych Alojzego Kulę – nauczyciela. Małżonkowie rozpoczęli budowę domu w dzielnicy Podlesie w Kończycach Małych, gdzie na świat przyszło dwoje ich dzieci: Wiesława i Tadeusz. Całe życie Heleny Kuli związane jest z rodzinną wsią, pracowała w domu, zajmując się gospodarstwem.

Portret współczesny Gerarda Tatarczyka. Gerard Tatarczyk urodził się 19 kwietnia 1929 roku w miejscowości Wilchwy, obecnie dzielnicy Wodzisławia Śląskiego. W rodzinnym domu pana Gerarda posługiwano się gwarą śląską, chociaż rodzice znali także język polski i niemiecki. Przed wojną Gerard uczęszczał do polskiej szkoły podstawowej, a po wybuchu wojny w 1939 r. rozpoczął naukę w tzw. „Übergangsschule” – szkole przejściowej. Jako młody chłopiec uniknął powołania do wojska, lecz od stycznia 1945 r. przebywał w Karwinie (Zaolzie), chroniąc się przed frontem. Po zakończeniu działań wojennych, Gerard Tatarczyk powrócił do domu rodzinnego w Wodzisławiu, skąd został przez ojca wysłany na naukę w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Międzyświeciu koło Skoczowa. Postanowił kontynuować naukę w Technikum Rolniczym tamże, które ukończył zdaniem matury i zdobyciem tytułu technika hodowcy. Po maturze Gerard otrzymał nakaz pracy w Powiatowym Zarządzie Rolnictwa w Raciborzu, a po utworzeniu w 1954 r. nowego powiatu wodzisławskiego, przeniósł się służbowo do swojego rodzinnego miasta, gdzie pracował jako zootechnik. Od 1975 roku był prezesem Spółdzielni Kółek Rolniczych i bardzo aktywnym członkiem wielu instytucji, m.in. był delegatem Izby Rolniczej z terenu miasta Wodzisławia. Za swoją działalność na rzecz spółdzielczości rolniczej otrzymał w 1999 r. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia.