Relacja Joanny Rokickiej, nauczycielki, dotyczy dzieciństwa, edukacji w gimnazjum urszulanek w Kołomyi, studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, doświadczeń związanych z pracą nauczycielki w Białej Prudnickiej na Śląsku oraz w Gdańsku w Technikum Budowy Okrętów Conradinum, opieki nad zagranicznymi studentami, działaności w Towarzystwie Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. Pod koniec nagrania zadano pytania z kwestionariusza projektu "100 100-latków na 100-lecie".

Relacja biograficzna Moniki Krupowicz dotyczy relacji rodzinnych, edukacji, przedwojennych stosunków polsko-żydowskich, ukrywania się podczas okupacji niemieckiej, warunków życia podczas wojny, śpiewu w chórze i codzinności w latach powojennych. W drugiej części nagrania, świadek odpowiada na pytania z kwestionariusza "100 100-latków na 100-lecie".

Relacja biograficzna Marii Tarasewicz dotyczy życia w majątku Leonardowo, życia towarzyskiego w majątkach na Ziemi Wileńskiej, pobytu Marszałka Piłsudskiego w Miadziole, wybuchu II wojny światowej, represji, którym poddawani byli Polacy z Ziemi Wileńskiej po zajęciu tych terenów w 1939 przez ZSRR, pracy w kołchozie, trudów życia na terenie Republiki Białoruskiej, okoliczności przyjazdu do Polski w 1958 i życia w Łodzi zaróno w okresie PRL jak i po 1989 roku. Na koniec świadek odpowiada na pytania z kwestionariusza do projektu "100 100-latków na 100-lecie".

Relacja Jadwigi Materkowskiej dotyczy przesiedlenia z Wilna do Gdańska, edukacji, życia zawodowego i rodzinnego.

Relacja biograficzna Bronisławy Suzańskiej dotyczy życia w przedwojennym Husiatynie, m.in. założenia Kasy Stefczyka, osobistych doświadczeń związanych z II wojną światową, wkroczenia Armii Czerwonej, następnie wojsk niemieckich, a także żołnierzy węgierskich. Dalsza opowieść dotyczy przyjazdu na Ziemie Zachodnie, pracy w gospodarstwie, kilkumiesięcznego wyjazdu do Australii, w latach 80. XX wieku. Na zakończenie świadek odpowiada na pytania przygotowane w ramach projektu „100 100-latków na 100-lecie”.

Relacja biograficzna Ludwika Leszka Wardzichowskiego, podpułkownika i pierwszego powojennego dyrektora Szpitala Specjalistycznego nr 2 w Bytomiu, dotyczy nauki w Korpusie Kadetów i Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu w okresie międzywojennym. Drugą część narracji stanowi opowieść o udziale w 18 Dywizji Piechoty i 18 Pułku Artylerii oraz walce na froncie podczas II wojny światowej. Kolejna część narracji dotyczy powojennej działalności w Spółce Brackiej, odbudowy śląskich szpitali, pracy na stanowisku dyrektora szpitala w Bytomiu oraz tworzenia Akademii Medycznej.