Agencja powstała w 1982 r. i działała do 1991 r., a działający w niej fotograficy dokumentowali wydarzenia związane ze stanem wojennym w PRL i działalnością NSZZ "Solidarność". Zdjęcia NAF "Dementi" były publikowane bez zezwolenia państwowej cenzury i poza jej zasięgiem, przede wszystkim w zagranicznych serwisach informacyjnych. Fotograf "Dementi", Wojciech Wójcik, uchwycił 31 sierpnia 1982 r. podczas demonstracji ulicznej we Wrocławiu moment, podczas którego ciężarówka ZOMO potrąciła i przejechała Jarosława Hyka. Od 1989 reporterzy Agencji dokumentowali zdarzenia związane z upadkiem komunizmu w bloku państw komunistycznych Europy Wschodniej. W latach 1982-1984 agencję tworzyli: Anna Łoś, Stanisław Gulbinowicz, Tomasz Kizny, Dariusz Nowak i Wojciech Wójcik. Na przełomie 1983 i 1984 roku ustalił się nowy skład agencji, który pracował do 1991 roku: Danuta Błahut-Biegańska, Jacek Biegański, Tomasz Kizny, Anna Łoś, Andrzej Łuc, Henryk Prykiel. W latach 1984-1987 NAF Dementi współpracowała z Solidarnością Walczącą.

Publikacja „Rówieśnicy Niepodległej” powstała w ramach projektu „100 100-latków na 100-lecie”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017–2022.

Zbudowana w latach 1911-1913 w stylu modernistycznym, jako pamiątka w setną rocznicę odezwy "Do mojego ludu" wydanej przez Fryderyka Wilhelma III, nawołującą do przeciwstawienia się Napoleonowi Bonaparte. Hala ta miała stanowić główny punkt wystawy stulecia. Konkurs na projekt wygrał jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów - Max Berg, a w późniejszym etapie przy pracy pomagali mu Guenther Trauer oraz nikomu jeszcze nieznany Richard Konwiarz. Podczas II Wojny światowej uszkodzone zostały organy znajdujące się wewnątrz hali, co poskutkowało ich rozebraniem i umieszczeniem części piszczałek w Archikatedrze Wrocławskiej i Bazylice Jasnogórskiej.Po 1945 roku przemianowana została na Halę Ludową. W 1948 roku kompleks budynków wraz z Halą Ludową został wykorzystany do prezentacji monumentalnej Wystawy Ziem Odzyskanych. W okresie PRL Hala pełniła głównie funkcje koncertowe i sportowe. Po remoncie z roku 1997 hala otrzymała atut w postaci rozsuwanej posadzki i przesuwnych trybun, dzięki którym może swobodnie zmieniać swoje przeznaczenie, z ekspozycyjnego w sportowy.

Pomnik Papieża Jana XXIII odsłonięty 5 czerwca 1968 roku znajdujący się we Wrocławiu przy ulicy św. Marcina. Figura autorstwa Ludwiki Nitschowej w momencie odsłonięcia była wyjątkowa. Jako jedyny w Polsce pomnik przedstawiający osobę duchowną, której budowę zainicjował oraz sfinansował Komitet Wojewódzki PZPR. Była to forma usankcjonowania polskości na Ziemiach Zachodnich, do których Papież Jan XXIII odniósł się w słowach: "Mówiono nam też, że w dalekiej Polsce w obronie waszego kraju życie poświęcił nasz rodak pochodzący z naszego Bergamo, nazwiskiem Francesco Nullo. Mówicie mi, że odrodzona Polska postawiła temu szlachetnemu pułkownikowi pomniki; jego nazwiskiem nazwała ulice – jak to miało miejsce we Wrocławiu, na ziemiach zachodnich po wiekach odzyskanych".
Granitowy posąg wraz z cokołem wykonanym z tego samego materiału ma 5,2 metry wysokości, a na jego podstawie widnieje napis "Pacem in Terris".

Początków chóru należy doszukiwać się już w 1939 roku, kiedy to z inicjatywy Stefana Stuligrosza zaczęła spotykać się grupa chłopców i podczas II wojny światowej odbywała konspiracyjne próby i koncerty. Oficjalnie założony został w 1945 roku, a na szersze wody wypłynął w 1949 roku za sprawą gościnnego występu na Filharmonii Warszawskiej. Przez lata chór zdobywał uznanie i renomę na wielu koncertach i festiwalach, zarówno w kraju jak i za granicą. Poznańskie Słowiki nie specjalizują się w żadnym konkretnym stylu muzycznym, śpiewają wszystko, od muzyki średniowiecznej, przez mistrzów renesansu i baroku, aż po muzykę współczesną. Po śmierci Stefana Stuligrosza w 2012 roku, jego dzieło kontynuuje Maciej Wieloch.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w sąsiedztwie Ostaszkowa, rosyjskiego miasteczka położonego nad Jeziorem Seliger, w obwodzie Twerskim. Sam obóz zlokalizowany był na wyspie położonej na wspomnianym jeziorze. Obóz był zlokalizowany w XVI wiecznym monasterze zwanym Pustelnią Niłowo-Stołobieńską. Decyzją Berii z 3 października 1939 roku osadzeni w obozie zostali poza oficerami Wojska Polskiego również funkcjonariusze organów państwa, policjanci, strażnicy służby więziennej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Więźniów mordowano w piwnicach obozu, a zwłoki wywożono do lasku w okolicy Miednoje.

W formie parku istnieje od 1892 roku, kiedy to architekt krajobrazu Hugo Richter i botanik Ferdinand Cohn zmienili ziemię przekazaną miastu w 1877 roku w jeden z piękniejszych parków krajobrazowych. W 1995 r. park wpisany został na listę zabytków, rośnie w nim 109 gatunków drzew w tym wyjątkowe okazy.

10 maja 1967 roku we Wrocławiu odbywała się Żakinada, Juwenalia, święto studenckie. Do historii przejdzie przede wszystkim z powodu katastrofy budowlanej na Wzgórzu Partyzantów. Kilka minut po godzinie 18 pod świętującymi zarwała się kamienna balustrada u szczytu amfiteatru, spadając wraz z kilkoma uczestnikami na bawiących się poniżej. W wyniku wypadku 18-letni mężczyzna poniósł śmierć, a 9 osób doznało ran.

Założony przez Bogusława Litwińca jako amatorski teatr studencki. Do 1964 roku Teatr Kalambur błąkał się po wielu scenach (między innymi w "Pałacyku"), aż wreszcie trafił pod adres Kuźnicza 29a, gdzie mieścił się klub studencki Akademii Medycznej „Dingo”. Jednym z ciekawszych przedstawień zagranych przez grupę teatralną był spektakl na motywach Witkacego - „Męczeństwo i śmierć Macieja Gyubala Wahazara”, wystawiony raz w 1967 roku, a następnie błyskawicznie zablokowany przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (cenzurę). Pod koniec 1974 roku przekształcił się w „Akademicki Ośrodek Teatralny Kalambur”, a 1 stycznia 1979 roku został przemianowany na „Ośrodek Teatru Otwartego Kalambur” i uzyskał status teatru zawodowego. W 1994 wskutek konfliktu władz ze Zjednoczonymi Przedsiębiorstwami Rozrywkowymi w Warszawie "Kalambur" został rozwiązany. Dziś w miejscu dawnego teatru mieści się Art Café „pod Kalamburem”.

Przedsiębiorstwo państwowe działające na zasadzie spółdzielni zajmujące się wydawaniem i drukowaniem prasy. Od pierwszego stycznia 1973 roku przekształcone zostało w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa, książka, ruch".

Powstał na podstawie odlewni metali Mettalhuttenwerke Schaefer & Schael AG. W 1946 roku uruchomiono produkcję stopów łożyskowych. 1947 r. zmieniono nazwę na Państwową Rafinerię Metali Kolorowych "Wrocław". Dwa lata później po zakończeniu odbudowy przemianowaną ją na Prasownię Metali i Rafinerię "Wrocław".
W 1961 r. powołano Zakłady Hutniczo - Przetwórcze Metali Nieżelaznych "H." fabryka przeszła gruntowną rozbudowę i modernizację 1962 - 1972 na potrzeby produkcji miedzi. W latach 90. uruchomiono produkcje rur instancyjnych z miedzi a do 1992 działała przyzakładowa szkoła zawodowa. W tym samym roku zakład został przekształcony w spółkę akcyjną notowaną na giełdzie. 15 grudnia 2021 r. zakończono działalność produkcyjną we Wrocławiu.

W 1951 roku z Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu zostały wydzielone zakłady zajmujące się wyrobem produktów metalowych. W 1966 roku nadano jej nazwę Zakłady Metalowe Polar, w 1972 zakład otrzymał kolejną nazwę - Zakłady Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom-Polar.W 1995 roku nastąpiła prywatyzacja i zamiana nazwy w Predom SA. W 2002 roku firma zostaje wycofana z GPW i przejęta przez Whirpool Corporation.

Festiwal Oratoryjno-Kantatowy zapoczątkowany przez muzyka Andrzeja Markowskiego - ówczesnego dyrektora Filharmonii Wrocławskiej. Festiwal co roku przyciąga grupy wokalne z całego świata. Organizowany przez Narodowe Forum Muzyki im. W. Lutosławskiego. W 1978 roku Wratislavia Cantans został włączony do EFA (European Festivals Association).

Przeprawa nad Odrą pomiędzy Groblą, a Ogrodem Zoologicznym. Most wykonany w konstrukcji wisząco-linowej oparty na dwóch pylonach. Długość kładki wynosi około 232 m.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Kozielsku, rosyjskim miasteczku położonym nad rzeką Żyzdrą w zachodniej Rosji. Obóz był zlokalizowany w XVIII- wiecznym klasztorze, zwanym Pustelnią Optyńską. Osadzeni w obozie byli w większości oficerowie Wojska Polskiego, zarówno rezerwy jak i służby stałej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku.

Klub pod Baobabem skupia zesłańców Sybiru, którzy wraz z generałem Andersem opuścili niegościnne ziemie Związku Radzieckiego i na mocy traktatu Sikorski - Majski z 30 lipca 1941 udali się do Afryki. Droga wiodła przez tereny Iranu i Indii, do afrykańskich osiedli zlokalizowanych w brytyjskich koloniach. Około 20 tysięcy polskich zesłańców zamieszkało w Ugandzie, Kenii, Tanzanii, Zambii, Zimbabwe i Republice Południowej Afryki, do ojczyzny powrócili w przeciągu 5-8 lat. Wszystko zaczęło się od odkrycia polskich grobów w Afryce i serii artykułów red. Sienkiewicza w Kurierze Polskim. W odpowiedzi na nie, do gazety napłynęło wiele listów od "Afrykańczyków", publikowane były w latach 1983-1984. Następnie w 1989 z inicjatywy wrocławskich członków klubu doszło do pierwszego zlotu (27 maja 1989) oraz do formalnego zawiązania stowarzyszenia. Pamiątki po Afrykańczykach znajdowały się do 2022 roku w izbie pamięci Golgoty Wschodu, następnie zostały przekazane do zbiorów Ośrodka "Pamięć i Przyszłość".

Wrocławski Ogród Zoologiczny umiejscowiony jest we Wrocławiu przy ulicy Wróblewskiego 1-5. Jest najstarszym ogrodem zoologicznym na terenie kraju, a zajmuje powierzchnię 33 ha. Pomysł budowy ogrodu zoologicznego wyszedł z inicjatywy nadburmistrza Juliusa Elwangera, jednak z powodu niemożności uzyskania finansowania projektu postanowiono utworzyć Towarzystwo Akcyjne sprzedające akcje po 50 talarów za sztukę, budowa ruszyła po uzbieraniu 30 tysięcy talarów. Otwarcie ogrodu mieszczącego się w okolicach Parku Szczytnickiego nastąpiło po 2 latach od podjęcia decyzji o jego powstaniu i wysiłku budowlanego. Ogród zbudowano na podstawie projektu Karla Lüdeckego, a pierwszym dyrektorem instytucji został przyrodnik dr Franz Schlegel. W kolejnych latach stopniowo wzrastała popularność ogrodu zoologicznego co pozwalało zgromadzić coraz większe fundusze, a co za tym idzie znacząco urozmaicić faunę jak i wystrój samego Zoo. Ciekawym pomysłem na uzyskanie funduszy na zakup nowych okazów okazały się loterie fantowe, które przypadły do gustu wrocławianom, czego skutkiem były na przykład lukratywne zakupy słonia indyjskiego, tygrysów, gepardów i antylop. W tym samym czasie, w Zoo prezentowano nie tylko zwierzęta, ale także zapraszano przedstawicieli egzotycznych plemion z całego świata, którzy mieli gwarantować rozrywkę porównywalną do oglądania egzotycznych zwierząt. Wrocławskie Zoo z sukcesami funkcjonowało do momentu wybuchu I wojny światowej, w konsekwencji której 9/10 zdechło z powodu niedożywienia. Z tego powodu w 1921 roku zawieszono jego działalność, a wznowiono ją dopiero w 1927 roku. Po wznowieniu Zoo rozwijało się aż do okresu Festung Breslau. Wojna znów doprowadziła do śmierci lwiej części zwierzyńca, a także do zniszczenia sporej części zabudowy. Po zakończeniu II wojny światowej dyrektorem Zoo został Karol Łukaszewicz, który swoimi wysiłkami doprowadził do ponownego otwarcia ogrodu. Ponowne otwarcie stanowiło część obchodów Wystawy Ziem Odzyskanych, a nastąpiło 18 lipca 1948 roku. W kolejnych latach (1966-2006) dyrektorem był Antoni Gucwiński, który dzięki programowi "Z kamerą wśród zwierząt" znacząco spopularyzował wrocławskie Zoo i jego mieszkańców. Dziś dyrektorem ogrodu jest Radosław Ratajszczak, polski biolog i naukowiec.

Założony został w 1811 roku, w sąsiedztwie świątyń na Ostrowie Tumskim. Lata 1852-1883, pod kierownictwem Johanna Heinricha Göpperta, ogród rozwijał się, z początkowych 5 ha, urósł o dodatkowe działy: dendrologiczny, paleontologiczny, grupy fizjonomiczne i geograficzne. Podczas II wojny światowej Ogród Botaniczny stanowił ważny punkt strategiczny. Na jego terenie rozstawione były baterie artylerii przeciwlotniczej, a tereny zielone wykorzystywano do odbioru zrzutów zaopatrzeniowych. W okresie 1945-1948 trwały prace polegające na uporządkowaniu terenu ogrodu nadzorowane przez profesora Stanisława Kulczyńskiego. Park ponownie otwarto dla gości w 1950 roku. W 1958 wrocławscy saperzy oczyścili miejscowy staw i zbudowali nad nim ozdobny, drewniany mostek. W 1960 roku ogród powiększa się o kolejny hektar, w 1967 roku wykopano specjalny basen dla grzybieni zaprojektowany przez Tadeusza Zipsera. W 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków.

Wrocławska Spółdzielnia Konsumencka powstała w poł. XIX wieku, jako jedna z pierwszych większych firm zajmujących się wypiekami. Pół wieku później wprowadzono do asortymentu wyroby cukiernicze. Sprywatyzowane w 1989 roku, od 2000 roku przyjmują nazwę SZPC MAMUT.

Założony w 1965 roku Akademicki Klub Jeździecki powstał z inicjatywy studentów i pracowników naukowych wrocławskich uczelni. Głównym inicjatorem AKJ był pracownik naukowy Wydziału Chemii Krzysztof Lorenz. Siedziba klubu mieściła się w starej oborze, otrzymanej od PGR Osobowice, wyremontowanej następnie przed członków. Oficjalne obchody otwarcia klubu odbyły się 22 kwietnia 1967 roku. Klub oferował zajęcia w jednym z trzech trybów: sportowym, szkoleniowym i rekreacyjnym. W 1980 roku klub zmienił siedzibę przenosząc się do nowego ośrodka w Świniarach. Prywatyzacja w początku lat dziewięćdziesiątych zakończyła istnienie tego akademickiego klubu w jego ówczesnej formie. Do dziś AKJ prowadzi zajęcia w ramach wychowania fizycznego.

Jedno z najstarszych przedsiębiorstw Informatycznych w Polsce. Powołane do życia w ramach "sieci" na podstawie uchwały nr 18/64 w sprawie rozwoju elektronicznej techniki obliczeniowej. Stworzyło podwaliny pod jedne z pierwszych komercyjnych przedsiębiorstw korzystających z najnowocześniejszej technologii informatycznych. Do 1980 roku składało się na nią ponad 50 jednostek rozsianych po całym kraju. Wrocławski oddział był pierwszy, a powstał 1 grudnia 1964 roku. Od 1 stycznia 1971 roku wszystkie jednostki były podległe Krajowemu Biuro Informatyki.

Historia powstania i działalności izby pamięci opisana przez Stowarzyszenie Pamięci Zesłańców Sybiru dostępna pod adresem: https://www.pamiecsybiru.wroclaw.pl/index.php?spid=3

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Starobielsku, obecnie ukraińskim miasteczku położonym w obwodzie ługańskim. Obóz był zlokalizowany w zabudowaniach klasztornych. Osadzeni w obozie byli w większości wyżsi oficerowie Wojska Polskiego. Około połowy więźniów stanowili obrońcy Lwowa. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Mordów na jeńcach z Kozielska dokonano w lasku w okolicy Charkowa.

Początki działalności poszczególnych komórek składowych instytutu sięgają 1956 roku. W 1966 roku doszło do połączenia Zakładu Fizyko-Chemicznego Badań Strukturalnych PAN i Zakładu Niskich Temperatur Instytutu Fizyki PAN. W 1984 roku dołączono do niego także Zakład Petrochemii Instytutu Chemii Organicznej PAN. Składa się z sześciu działów:
-Niskich Temperatur i Nadprzewodnictwa,
-Teorii Materii Skondensowanej,
-Badań Magnetyków,
-Spektroskopii Optycznej,
-Badań Strukturalnych,
-Chemii Nanomateriałów i Katalizy.

Kierownictwo Instytutu na przestrzeni lat:
Włodzimierz Trzebiatowski (1966–1974)
Bohdan Staliński (1975–83 r.)
Jan Klamut (1984–92 r.), (1999–2002 r.)
Józef Sznajd (1993–98 r.), (2003–10 r.)
Andrzej Jeżowski (od 2011 r.)

Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.

Budynek, który powstał na podstawie projektu Hansa Poelziga w latach 1912-1913. Zbudowany został w celu ekspozycyjnym na potrzeby historycznej Wystawy Stulecia. Realizacją projektu zajęła się firma Schlesische Beton Baugesellschaft, a na dziedzińcu umieszczono posąg Ateny autorstwa Roberta Bednorza, niestety posąg nie dotrwał do dnia dzisiejszego. W okresie międzywojennym pawilon pełnił funkcję wystawienniczą. Podczas II wojny światowej nie został zniszczony. W 1948 roku stanowił jedną z części Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie przez krótki okres 1951-1953 mieścił w jednej z kopuł planetarium. W latach 1953-2009 wewnątrz pawilonu mieściła się Wytwórnia Filmów Fabularnych. Od 2009 roku budynek przejęło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, gdzie po długim i kompleksowym remoncie umieszczona została siedziba Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Most łączący Wrocław z terenami położonymi na wschód od centrum. Jego projektantem był Richard Plüddemann. Wykonawcą była firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry. Most o konstrukcji stalowej nitowanej, podwieszany na taśmach nośnych, wychodzących z kamiennych pylonów.

Zamek wraz z parkiem tworzą kompleks parkowo-pałacowy. Pierwsze wzmianki o budowli w tym miejscu pochodzą z 1132 roku, w swojej prawie 900-letniej historii był wielokrotnie niszczony, odbudowywany i przebudowany. Swoją dzisiejszą formę zawdzięcza odbudowie w latach 1959–1963 kiedy to opuszczony i spalony zamek postanowiony zabezpieczyć i przeznaczyć na potrzeby lokalnego domu kultury. Do rejestru zabytków wpisany został w 1962 roku, a ostatnim remontem była naprawa elewacji w 1995 roku. Obecnie pałac mieści siedzibę Centrum Kultury "Zamek".

Stworzone w 1950 roku przedsiębiorstwo zajmujące się handlem dziełami sztuki i antykami.

W 1950 roku Kolejarski Klub Sportowy Odra za sprawą Eugeniusza Pussaka wzbogacił się o sekcję szermierczą. Od 18 lutego 1957 roku sekcja szermiercza funkcjonowała już jako osobny klub sportowy. Wśród najwybitniejszych członków należy wymienić: Marka Kuszewskiego (szablistę, medalistę olimpijskiego), Jerzego Wojciechowskiego (szpadzistę) czy A. Krajewskiego (olimpijczyka z Helsinek z 1952 r.).

Wrocławskie Zakłady Mięsne, wybudowane w latach 1893-1986 na podstawie projektu Osthoffa i Rimplera. Początkowo mieściła się w niej siedziba Rzeźni miejskiej i targ bydła. Kompleks zajmujący powierzchnię ponad 20 hektarów w większości przetrwał II wojnę światową. Po wojnie mieściło się w nim Okręgowe Przedsiębiorstwo Przemysłu Mięsnego. W 1999 roku rozpoczęła się rozbiórka tego miejsca. Dziś na miejscu dawnej Rzeźni Miejskiej znajduje się kompleks handlowy - Magnolia Park.

Muzeum zajmujące się gromadzeniem historycznych przedmiotów, pojazdów i dokumentów związanych z historią Poczty Polskiej i rozwoju telekomunikacji na terenie kraju. Funkcjonuje obecnie w zabytkowym budynku Poczty Głównej przy ul. Zygmunta Krasińskiego 1 we Wrocławiu.

Założone w 1805 roku przez Christiana Gottloba Dieriga zakłady przemysłu bawełnianego. Znacznie uszkodzone podczas powstania tkaczy w 1844 zostały następnie odbudowane by stać się jednym z największych zakładów przemysłu bawełnianego na śląsku. Po II wojnie światowej znacjonalizowane, przyjmują nazwę Państwowej Fabryki Wyrobów Bawełnianych Nr 1, następnie w 1950 zmieniono nazwę na Bielawskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. II Armii Wojska Polskiego (Bielbaw). W 1992 roku zakłady przekształcone zostały w jednoosobową spółkę skarbu państwa, a w 2008 roku ogłoszono ich upadłość.

Usypane w konsekwencji zburzenia murów miejskich na rozkaz wojsk francuskich w miejsce bastionu sakwowego. Początkowo pełniło funkcję rekreacyjną, a następnie w 1867 roku po wybudowaniu na nim belwederu także reprezentacyjną. w 1932 roku stanął na nim pomnik upamiętniający śmierć niemieckich żołnierzy poległych w koloniach, zniszczono go w 1945 roku. Wzgórze ochrzczono w 1948 mianem "Wzgórza miłości". Wzgórze było świadkiem tragedii podczas pamiętnych juwenaliów w 1967 roku, remont barierki i całego wzgórza nastąpił dopiero w latach 1973-1974.

Protesty studentów zapoczątkowane 30 stycznia 1968 roku w Warszawie, pod pomnikiem Adama Mickiewicza w odpowiedzi na cenzurę spektaklu "Dziadów" w reżyserii Kazimierza Dejmka. Wrocławscy studenci przyłączyli się solidarnie do walki kolegów z Warszawy już od 2 lutego, zbierając podpisy pod petycją do Sejmu w sprawie przywrócenia spektaklu na deski teatru. 14 marca 1968 roku wybuchły na terenie wrocławskich uczelni wyższych wiece okupacyjne. 21 marca tego roku studenci zbojkotowali zajęcia. Wśród studenckich postulatów znajdowały się takie jak: dostęp do "rzetelnej informacji i dyskusji na temat najistotniejszych problemów nurtujących społeczeństwo", przerwanie antysemickiej narracji oraz ukarania winnych brutalnej pacyfikacji kolegów z Warszawy.

Wrocławski Zakład Przemysłu Maszynowego Leśnictwa Dolpima mający siedzibę we Wrocławiu przy ulicy Legnickiej 216. Do momentu likwidacji zajmował się produkcją pił łańcuchowych i pilarek do drewna.

Dolnośląska popołudniówka wydawana we Wrocławiu, powstała z połączenia czasopism wydawanych przez PPR („Trybuna Dolnośląska”) z PPS („Wrocławski Kurier Ilustrowany”). W okresie PRL-u stała się głównym organem informacyjnym Komitetu Wojewódzkiego PZPR. W 1990 roku gazeta zmieniła nazwę na „Robotnicza Gazeta Wrocławska”, a następnie w „Gazeta Wrocławska”. Od 2004 roku po fuzji ze "Słowem Polskim" funkcjonuje jako „Słowo Polskie – Gazeta Wrocławska”.

Budowę pierwszego kościoła w stylu romańskim o którym wiemy by był wzniesiony w tym miejscu rozpoczęto w latach 1220-1230. W 1253 roku kościół przekazano zakonowi krzyżowców z czerwoną gwiazdą jako kościół klasztorny. Opiekę sprawowali nad nim do 1525 roku kiedy został podporządkowany władzom miejskim i wprowadzono w kościele luterański obrządek. W 1257 kościół konsekrowano pw. Świętej Elżbiety.

Kościół odbudowano po katastrofie na przełomie XIII i XIV wiek, jako gotycką bazylikę z cegły. Około 1350 roku rozpoczęto budowę głównego prezbiterium z trzema nawami oraz wieży kościelnej zakończonej w 1482 ustawieniem hełmu na szczycie. W 1529 roku strąciła go wichura.

W 1649 roku zawaliła się więźba dachowa.

W latach 1713-1719 południowe i północne wejście do kościoła otrzymały barokowe portale.

1743 powiększenie empory gotyckiej o chór królewski z kartuszem z inicjałami króla pruskiego.

W latach 1750-1761 Michael Engler skonstruował wielkie główne organy w wybudowanej dla nich nowej emporze.

1749 pożar wieży prochowej w trakcie którego uszkodziły się okna i maswerki południowej strony.

W 1806 roku Kościół został uszkodzony przez ostrzał artyleryjski wojsk napoleońskich.
W 1856-57 i 1890-93 dokonano gruntownej renowacji obiektu.

Kościół nie ucierpiał znacznie w trakcie II wojny światowej, zaginęła pieta z początku XV wieku, a niektóre elementy przeniesiono do Muzeum Narodowego w Warszawie (chrzcielnica, gotyckie nastawy ołtarzowe).

W latach 40.-50. przeprowadzono remonty a w 1960 r. przez uderzenie pioruna w hełm wieży doszło do kolejnego pożaru.

W 1972 r. rozpoczęto generalną renowację kościoła. 20 września 1975 roku wybuchł pożar niszczący hełm wieży a następny z 9 czerwca 1976 r. zniszczył organy Englera i dach. Budynek po katastrofie odbudowywano przez 15 lat.

Dopiero 31 maja 1997 w trakcie 46. Kongresu Eucharystycznego Kościół został ponownie konsekrowany przez papieża Jana Pawła II.

Operę Wrocławską wzniesiono w latach według projektu Carla Ferdinanda Langhansa w latach 1839-1841 r. Klasycystyczny budynek zbudowany na planie prostokąta z czterokondygnacyjną widownią lożowo-balkonową. 19/20 lipca 1865 roku budynek spłonął i został przebudowany przez Karla Ludecke.
W 1871 r. miał miejsce kolejny pożar w konkursie wyłoniono nowy projekt przebudowy wybrano architekta Karla Schmidta. Zlikwidowano górne loże, którą zajęła bogata oprawa architektoniczna dla malowidła Apolla nad pędzącymi rumakami.
Korpus otrzymał formę klasycystyczno-renesansową.

8 września 1945 roku Opera wznowiła działalność już jako Polska instytucja. Pierwszym przedstawieniem była Halka Stanisława Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika - pierwszego dyrektora polskiej Opery Wrocławskiej.

W latach 1996-2002 przeprowadzono prace konserwatorskie i modernizacyjne według projektu Wiktora Jackiewicza.

Budynek narożny wybudowany w 1927 roku według projektu Maxa StraBburga. Modernistyczny 6 kondygnacyjny budynek o konstrukcji żelbetowo szkieletowej konstrukcji z elewacją licowaną piaskowcem i z głębokimi witrynami handlowymi na parterze.
Parter i pierwsze piętro przeznaczony na usługi handlowe (pierwotnie salon rzemiosła artystycznego Wilhelma Knittela), a wyższe kondygnacje przeznaczono na biura.

Przedsiębiorstwo państwowe (powstałe 24.09.1926 r.) zajmujące się budową i eksploatacją linii kolejowych na terenie Polski.

Sanktuarium i klasztor obronny Paulinów w Częstochowie, gdzie przechowywany jest obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Jest to główny ośrodek pielgrzymkowy w Polsce położony na wzgórzu Jansa Góra. Podczas potopu szwedzkiego w 1644 r. doszło do nieudanego oblężenia (obroną przewodził przeor. A. Kordecki). Wydarzenie to przyczyniło się do wzrostu popularności Jasnej Góry. Piesze pielgrzymki do tego miejsca odbywały się już od XIV w.

Murowany pokryty cegłą glazurowaną wieżowiec wzniesiony w latach 1926 - 1929 według projektu Lothara Neumanna. Korpus budynku z cegły ma 5 kondygnacji a wieża wykonana z żelazobetonu 11.
Budynek ma charakter biurowy, większość pomieszczeń przeznaczono na biura, w środkowej części gmachu zlokalizowano jadalnie, kantynę i palarnię.
Elewacje pokryte płaskorzeźbami odnoszącymi się do historii miasta berlińskiego rzeźbiarza Felixa Kupscha. Ponad oknami parteru znajdują się płaskorzeźby ilustrujące historię poczty, Wnętrza dekorowały malowidła Brunona Waltera a kraty klatki schodowej w wieży wykonał Jaroslav Vonka.

Budynek projektowany jako nowa siedziba władz miejskich według projektu architektów wyłonionego w konkursie z 1927 r. Alexandra Mullera i Ferdinanda Schmidta, niestety z przyczyn finansowych nie zrealizowano. Do prac wrócono w latach 30. autorem projektu budynku opartego na poprzedniej bryle był Felix Brauler
Budynek nie został wykończony przez Niemców, częściowo zniszczony w trakcie II Wojny Światowej i dopiero w latach 50. po otynkowaniu i remoncie stał się siedzibą władz województwa.

Monumentalna bryła w stylu neoklasycystycznym, charakterystyczna dla okresu III Rzeszy.

Skocznie zbudowano według projektu Karola Stryjeńskiego w 1925 r. Pierwszy konkurs odbył się 22 marca 1925 r. Do 1989 r. patronem skoczni był Karol Stryjeński, a od 1989 r. obiekt nosi imię Stanisława Marusarza, wielokrotnego Mistrza Polski w skokach narciarskich.

Obiekt znajduję się na wysokości 1198 m.n.p.m. tuż przy szlaku wiodącym z Kuźnic na Giewont. Hotel został wybudowany przez Tatrzańskie Towarzystwo Narciarzy w 1938 r.

Budowę sanatorium rozpoczęto w 1927 r. z inicjatywy rodziny Załuskich. Na początku lat 30. XX w. nowym nabywcą został Ogólno-Państwowy Związek Kas Chorych w Polsce z siedzibą w Warszawie, który po uzyskaniu zgody Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej zakupił obiekt sanatoryjny wraz z parcelą. Oficjalne otwarcie obiektu nastąpiło w lipcu 1931 r. Sanatorium to było jednym z pierwszych w Polsce stanowiących własność społeczną oraz obsługujących kuracjuszy przez cały rok. W trakcie II wojny światowej budynek został zajęty najpierw przez Niemców, a następnie przez Armię Czerwoną, która dokonała jego ogromnej dewastacji. Od lata 1945 do wiosny 1946 roku w „Excelsiorze” znajdował się Polowy Szpital Wojska Polskiego. Na wiosnę 1946 roku budynek został wyremontowany i już na przełomie lipca i sierpnia zorganizowano tu kolonie letnie dla dzieci pracowników przemysłu naftowego z Podkarpacia i Krakowa. Od 1 września 1946 r. wznowiono działalność uzdrowiskowo-leczniczą.
W 1952 roku na podstawie nowej ustawy o ZUS "Excelsior" stał się częścią Państwowego Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Iwonicz. W roku 1970 sanatorium zmieniło nazwę na Szpital Uzdrowiskowy.

Budowę obserwatorium rozpoczęto w 1966 r. według projektu architektów Waldemara Wawrzyniaka oraz Witolda Lipińskiego i zakończono w 1974 r. Konstrukcja z żelbetu, stali i aluminium o charakterystycznej bryle w kształcie dysków.

Zbudowany w latach 1855-1857 i przebudowany w latach 1899 - 1904 r. Dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta o pałacowej architekturze nawiązującej do angielskiego gotyku Tudorów. W wyniku przebudowy z początku XX wieku tory kolejowe umieszczono nad poziomem ulicy i powstała stalowa przeszklona hala nakrywająca 5 peronów.

Urząd państwowy powołany do organizacja "repatriacji", jak ówcześnie nazywano depatriację, czyli przymusowe wysiedlenie ludności z ich rodzinnych stron.
Urząd powołany na mocy dekretu PKWN z 7 października 1944 r. W wyniku reorganizacji dokonywanych w ciągu 1945 rola PUR uległa zmianie, gdyż dekret z 7 maja 1945 rozszerzył zakres działania PUR o migracje wewnątrz terytorium państwa, nakazując jego kierownictwu organizowanie "powrotu wysiedlonych przez niemieckiego okupanta do poprzednich miejsc zamieszkania" oraz "przesiedlenia na tereny odzyskane ludności z innych okręgów państwa polskiego" jednocześnie podporządkowując go Ministerstwu Administracji Publicznej.
Na ziemiach wchodzących w skład pojałtańskiej Polski PUR tworzył oddziały wojewódzkie obejmujące swym zasięgiem działania województwo, na pozyskanych wyrokami konferencji poczdamskiej ziemiach zachodnich i północnych - oddziały okręgowe, obejmujące po kilkanaście powiatów, z tym jednak iż część tych terenów wyłączono spod zarządu oddziałów okręgowych i powierzono bezpośrednio oddziałom wojewódzkim w Białymstoku, Katowicach i Poznaniu. Hierarchiczna struktura urzędu była rozbudowana o kolejny dolny szczebel systemu organizacyjnego PUR: stanowiły go oddziały powiatowe.

Reprezentacyjne barokowe pomieszczenie nowego gmachu nazwane na cześć fundatora Uniwersytetu Cesarza rzymskiego Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Johann Christoph Handke a rzeźby drewniane Krzyszrof Hollandt. w latach 2015 - 2018 przeprowadzono gruntowną renowację auli.

Międzynarodowe zawody o "Błękitną Wstęgę Odry" były organizowane przez Aeroklub Wrocławski i redakcję "Wieczoru Wrocławia" od 1964 r.
Opiekę nad zawodami spadochroniarskimi obejmował przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia . Początkowo zawody odbywały się na wrocławskim Gądowie następnie na Polu Zlotowym Stadionu Olimpijskiego We Wrocławiu. W ostatnich latach [2010-2022] zawody odbywały się w pobliżu ulicy Zawalnej na międzywale przy moście Trzebnickim.

W ramach konkurencji skakano indywidualnie z 800 m. do celu oraz grupowo z 1000 m. W zawodach spadochroniarskich brali udział zawodnicy z Wrocławia, innych Polskich klubów a także reprezentanci innych krajów: (Francja, Austria, Niemiecka Republika Demokratyczna, Francja, Czechosłowacja, Węgry).

Zbudowany na podwoziu Jelcza 315 MS pierwszy polski specjalistyczny samochód gaśniczy wodno-pianowy. Ciężarówka posiadała kabinę dla 4 osobowej załogi oraz drugą część z 6000 litrowym zbiornikiem i działkami gaśniczymi.
Do 1979 r. wyprodukowano około 600 egzemplarzy pojazdów.

Przed wojną był to jeden z wydziałów Zakładów Linke-Hoffmann oraz Famo.

Po przejęciu miasta przez administrację Polską w 1947 r. rozpoczęto prace nad odgruzowaniem fabryki.

Oficjalnie Fabryka Wielkich Maszyn Elektrycznych we Wrocławiu powstała 1 stycznia 1948 r.
Początkowo Fabryka produkowała proste urządzenia elektryczne, jednak już w drugiej połowie lat 50. coraz większą część produkcji stanowiły generatory i silniki elektryczne, które stały się produktami wykorzystywanymi w całej Polsce a także eksportowanymi go krajów bloku RWPG.

W 1990 r. zakład sprywatyzowano a terenem obecnie nazywanym "Wrocławskim Parkiem Przemysłowym" zarządza jeden z spadkobierców Dolmelu: Dozamel SA.

Początkowo po II Wojnie Światowej w Dzierżoniowie funkcjonowały dwa zakłady produkujące sprzęt radiowy.
Państwowa Wytwórnia Lamp Radiowych rozpoczęła pracę 8 listopada 1945 roku w miejsce niemieckiego zakładu produkującego radia przy ulicy Świdnickiej 38. Uruchomieniem produkcji radioodbiorników z częśći niemieckich zajął się Wilhelm Rotkiewicz.
PWLR zajmowała budynki do lat 70., kiedy to przeniesiono zakład do Warszawy o budynki przejęła dzierżoniowska "Diora".

Większy zakład funkcjonował przy ulicy szkolnej 3. Grupa inż. Tadeusza Kiesewettera przejęła i uruchomiła ponownie zakład. W latach 1943-1945 w dawnym budynku przemysłu włókienniczego niemcy zorganizowali sprzętu nawigacyjnego i radiostacji dla marynarki wojennej.
W latach 1945-1946 zajmowano się naprawami i montażem radioodbiorników produkcji niemieckiej. Jesienią 1946 r. wypuszczono pierwsze radia "Ludowe" oparte o schemat niemiecki.
W 1947 r. rozpoczęto produkcję odbiornika AGA na licencji szwedzkiej rok później rozpoczęto produkować Pioniera.
Zakład w latach 50. i 60. produkował radiostacje dla wojska oraz telewizory (Aladyn, Tosca, Szecherezada).

W latach 70. zakład włączono do Zjednoczenia Przemysłowego Unitra, rozpoczęto również produkcję sprzętu audio (także na eksport).

1989 r. przekształcono firmę w spółkę akcyjną. Produkcję kontynuowano w latach 90., rozszerzono także asortyment o np. magnetowidy jednak produkcja stale spadała a sama firma upadła w 2001 roku.

Wrocławskie Zakłady Metalowe (1946-1962), Wrocławskie Zakłady Metalurgiczne (1962-1976),Zakłady Sprzętu Grzejnego Predom-Wrozamet (1976-1992), Wrozamet S.A (1992-1997), od 2006 r. FagorMastercook S.A.
Zakład powstał w grudniu 1945 r. niemieckiej fabryki K. Knauth, produkcję uruchomiono w 1946 r. początkowo zajmowano się odlewaniem żeliwa, z czasem rozpoczęto produkcję wyrobów metalowych (wiadra, klamki, elementy motocykli SHL, kuchnie węglowe).
W 1955 r. podporządkowana Centralnemu Zarządowi Maszyn Rolniczych fabryka rozpoczęła produkcję maszyn rolniczych. W 1962 roku w wyniku połączenia dawnej odlewni i emalierni przy ulicy Żmigrodzkiej powstały Wrocławskie Zakłady Metalurgiczne.
Zakład rozpoczął produkcję kuchenek gazowych cieszących się zainteresowaniem na rynku wewnętrznym a także eksportowym (w latach 1962-1984 wyeksportowano 1,3 miliona kuchenek gazowych).
Zakłady w 1992 roku przekształcono w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa, w 1993 r. rozpoczęto sprzedaż kuchenki nowej generacji "mastercook". Równocześnie trwała prywatyzacja zakończona w 2002 roku przejęciem fabryki przez firmę Fagor.
Zakład po dzień dzisiejszy produkuje sprzęty kuchenne.

W 1969 roku wydzielono z ELWRO produkcji automatyki - Zakład Kompleksowej Automatyzacji wraz z Pracownią Projektowania Automatyki i Oddziałem w Górze Śląskiej zostały przekształcone w samodzielne przedsiębiorstwo: Wrocławskie Przedsiębiorstwo Automatyzacji ELAM (późniejsze Mera-Elmat) z siedzibą przy ul. Obornickiej.
W 1976 roku z połączenia wrocławskich zakładów Mera-Elwro i Mera-Elmat utworzono Centrum Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów Mera Elwro.

Polski ruch happeningowy z lat 80-tych XX w. nastawiony na ośmieszenie absurdów komunistycznej rzeczywistości. Sama nazwa pochodzi od tytułu gazetki publikowanej w czasie strajków studenckich we Wrocławiu przez grupę aktywistów związanych z Ruchem Nowej Kultury. Inicjatorem ruchu był wrocławski student Waldemar "Major" Fydrych.
Pomarańczowa Alternatywa pozostawała pod dużym wpływem surrealizmu i dadaizmu. Malowała postaci krasnoludków na miejskich murach oraz organizowała happeningi. Czasem największej aktywności ruchu były lata 1986-1989.

Największa amatorska impreza świata odbywająca się corocznie w maju. Wieloetapowy wyścig przebiegał zmienną trasą przez Polskę, Czechosłowację i NRD (od 1952 r.). Od 1958 r. trasa zawodów przebiegała przez Wrocław, Katowice i Łódź. Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej (indywidualnej) za lata 1948-2006 wygrali: Steffen Wesemann (5-krotnie), Ryszard Szurkowski (4-krotnie), Uwe Ampler (4-krotnie).

ORP Burza, który wszedł do służby Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej 10 sierpnia 1932 roku. W ramach operacji Peking wraz ORP Błyskawica i Grom w przededniu Kampanii Wrześniowej zostały ewakuowane do Wielkiej Brytanii, skąd przeprowadzono akcje wymierzone w Kriegsmarine. Okręt powrócił do Polski dopiero w lipcu 1950. W 1959 niszczyciel wycofano ze służby i przeznaczono na muzeum.

Ze względu na stan jednostki zdecydowano się opuścić 28 czerwca 1976 banderę a Okręt zezłomowano w 1977 r.

Budynek zaprojektowany przez Miastoprojekt Wrocław po decyzji z 1953 roku o koncentracji zabudowy budownictwa w ścisłym centrum. Budynek z 15 klatkami schodowymi, wzniesiony w kształcie litery E. Na parterze budynku od strony ulicy Świdnickiej mieściły się sklepy, pierwotnie od południowej strony (ulica Kazimierza Wielkiego) mieścił się bar Barbara z podcieniem i przesuwanymi oknami.

Zbudowany w 1908 roku według projektu Waldemara Midbradta. Budynek złożony z dwóch pięciokondygnacyjnych części złączonych wieżą. Parter przeznaczony do celów komercyjnych. Elementy utrzymano w stylistyce klasycystycznej z elementami neobarokowymi. Przed wojną hotel Kronprinz należał do jednych z najdroższych w mieście, po 1945 roku budynek przebudowano.

Stalowa 90 metrowa Iglica wybudowana z okazji Wystawy Ziem Odzyskanych wzniesiona w 1948 roku według projektu Stanisława Hempela.

Fontanna mieści się w najbardziej reprezentatywnym miejscu miasta, w północno-zachodniej części Długiego Targu, na osi Dworu Artusa. W 1615 r. posąg Neptuna odlano w gdańskim zakładzie Gerdta Benningka - Peter Husen. Fontannę złożono i uruchomiono w 1633 r., zaś w 1634 r. dodano kutą karate ogrodzeniową - dzieło Johanna Roggego. W 1945 r. częściowo zdemontowano i wywieziono z miasta. W 1954 r. po rekonstrukcji zniszczonych elementów, podczas wojny ustawiono fontannę, uruchamiając jej system wodny.

Manierystyczna budowla wzniesiona na osi ul. Długiej w l. 1574-1575, najprawdopodobniej przez Hansa Kramera, jako jeden z elementów zachodniego odcinka fortyfikacji bastionowych. W okresie II wojny światowej ucierpiał dach i kamieniarka bramy. W latach 1946, 1949-1950 wykonano pierwsze naprawy, które kontynuowano w l. 60. XX w. Od 2012 r. w bramie mieści się Pomorskie Centrum Informacji Turystycznej.

Polski wycieczkowiec, wybudowany w węgierskiej stoczni rzecznej. Eksploatowany był głównie w rejsach wycieczkowych pomiędzy portami Morza Bałtyckiego, zarówno polskimi jak i zagranicznymi. W sezonie zimowym przemieniał się w kawiarnio – hotel, cumując w Gdańsku na Motławie.

Pomnik projektu Mariana Koniecznego, ucznia Xawerego Dunikowskiego. Odsłonięto go 20 lipca 1964 r. na placu Teatralnym, w miejscu gdzie przed wojną znajdował się pałac Jabłonowskich, naprzeciwko Teatru Wielkiego. W 1997 r. pomnik przeniesiono na skarpę przy trasie W-Z, na cokole o wysokości 14 metrów.

Średniowieczna hala targowa stojąca pośrodku krakowskiego Rynku, wielokrotnie przebudowywana. Jej charakterystycznym elementem wystroju są maszkarony - umieszczone na attyce. Podczas restauracji Prylińskiego (1875-79) zburzono zewnętrzne kramy, wzniesiono ryzality przy poprzecznym przejściu i ostrołukowe galerie wzdłuż obu boków. Od końca XIX w. wygląd Sukiennic się nie zmienił. Po II wojnie światowej na stropie dolnej hali dodano jedynie herby odzyskanych przez Polskę miast. Ostatnią większą konserwację obiektu przeprowadzono w latach 1975-1979 oraz 1992-1994.

Serwis informacyjny NSZZ „Solidarność” Regionu Dolny Śląsk, wydawany w latach 1980-1990 we Wrocławiu (pierwsze 148 numerów wydano przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce) bez oficjalnego zezwolenia cenzury, tzw. czasopismo bezdebitowe.
Pierwsze w Polsce niezależne czasopismo okresu stanu wojennego (numer 149 czasopisma został wydrukowany jeszcze 13 grudnia 1981, a rozkolportowany we Wrocławiu rankiem 14 grudnia). Kolejny numer ukazał się 16 grudnia, a trzeci w stanie wojennym 18 grudnia. W początkowym okresie czasopismo ukazywało się co dwa dni, następnie dwa razy w tygodniu, w późniejszym okresie kilka razy w miesiącu. Numery czasopisma były drukowane w podziemnych drukarniach na różnych dostępnych powielaczach. Objętość gazety zazwyczaj nie przekraczała 1 kartki, czyli 2 stron maszynopisu, format A4, z dorysowywaną odręcznie na maszynopisowej matrycy winietą. Nakład, według informacji podawanej przez wydawców, wynosił około 20 tysięcy egzemplarzy (sporadycznie większy), natomiast kolportaż odbywał się przez bezpłatne przekazywanie gazetki "z rąk do rąk".

Pomnik z rzeźbą autorstwa Theodora von Gosena wybudowano i odsłonięto w 1914 roku.

Secesyjna fontanna na Placu Uniwersyteckim autorstwa Hugo Lederera odsłonięta w 1904 roku

Teatr powstał w 1948 r. przez jego deski przewinęło się ponad dwa tysiące osób. Zarówno amatorów jak i
profesjonalistów.
Czasy jego największej świetności stanowią lata 1960-2001 kiedy Teatr prowadziła Irena Rzeszowska a jego siedziba znajdowała się
w piwnicy pod Klubem Związków Twórczych (Kamienica Pod Zimnym Kamieniem we Wrocławiu).
Po jej śmierci w 2001 r. Teatr przeniesiono do Policealnego Studium Animatorów Kultury "SKiBA" we Wrocławiu gdzie do dziś (2023.02.21)
organizowane są spektakle teatralne

Budynek powstał pod koniec XIX wieku. W czasach niemieckich restauracja nazywała się "Zum Wiesenthal". Po wojnie lokal nosił różne nazwy, m. in. Sielanka. Działał tam również ogródek piwny. Budynek został wyburzony w maju 1997 roku. Na jego miejscu powstała pętla tramwajowa

W latach 1949-1952 dokonano odwodnienia, przeprowadzono prace remontowe, a także uzupełniono w brakujący sprzęt dawną kopalnię miedzi w Iwinach nieczynną od zakończenia działań wojennych w 1945 r. Następnie przygotowano i uruchomiono do wydobycia rudy miedzi podstawowy szyb K-1 na głębokości 550 m., W 1953 r. przystąpiono do wydobycia i uzyskano pierwszą tonę rudy. W latach 70. XX w. Zakłady Górnicze "Konrad" były największą kopalnią rudy miedzi w Europie.

"Bitwa pod Racławicami" to cykloramiczny obraz na płótnie przedstawiający zwycięstwo wojsk polskich dowodzonych przez Tadeusza Kościuszkę nad armią rosyjską dowodzoną przez generała Aleksandra Tomasowa podczas insurekcji kościuszkowskiej. Namalowany został na zamówienie Rady Miasta Lwowa z okazji 100-lecia powstania kościuszkowskiego. Autorami dzieła są Jan Styka, Wojciech Kossak, Ludwig Boller, Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski, Teodor Axentowicz, Michał Sozański, Włodzimierz Tetmajer i Wincenty Wodzinowski. Panorama ma wymiary 114 na 15 metrów, a zużyto na jej namalowanie około 750 kg farby. Do 1944 roku obraz był eksponowany we Lwowie w parku stryjskim, następnie uratowana przez bernardynów, wraz z częścią zbiorów Ossolineum trafiła do Wrocławia. Przy ogólnej niechęci członków PZPR do prezentowania zwycięstwa Polaków nad Rosjanami, problemach z konserwacją obrazu, a nawet wywozem do Warszawy, dzięki pracy Społecznego Komitetu Panoramy Racławickiej przewodzonemu przez prof. Alfreda Jahna - dzieło to zostało wyeksponowane w oddziale Muzeum Narodowego we Wrocławiu przy ulicy Purkyniego 11. Od 14 czerwca 1985 r. można podziwiać słynne zwycięstwo Kościuszki w specjalnie do tego celu zbudowanym gmachu, rotundzie.

Budynek mieszkalny budowany w latach 1964-1966 według projektu Leszka Zdeka dla Spółdzielni Mieszkaniowej Wojewodzianka.
To 11 kondygnacyjny blok z siedmioma klatkami schodowymi o długości 235 i szerokości 15,7 metrów.
Blok był wzorowany na modernistycznej Jednostce Marsyskiej Le Corbusiera, pieszczotliwie nazywanej przez historyków sztuki i architektów "matką wszystkich bloków".

Kompleks stadionowy zaprojektowany w latach 1924-1925 przez architekta Richarda Konwiarza zlokalizowany w wschodniej części miasta w pobliżu Parku Szczytnickiego. Pod koniec 1925 roku rozpoczęto budowę Stadionu wraz z pergolą (korespondującą z Pergolą Hali Stulecia Hansa Poelziga) i głównej bramy wejściowej do której przylegają dwa bliźniacze budynki na planie trójkąta, budynki te były przeznaczone na szatnie z prysznicami i pomieszczenia rekreacyjne, pokój konferencyjny gabinety lekarskie etc.

Stadion przeznaczony do rozgrywek lekkoatletycznych i piłkarskich mieścił 50 tysięcy widzów. Po stronie zachodniej znajdował się mniejszy stadion (Wagnerkampfbahn), 3 korty tenisowe, plac hokejowy i szatnie.

W 1929 wybudowano kompielisko składające się z basenu o długości 50 m., szerokości 25 m., i 10 m. skoczni z pośrednimi poziomami na wysokości 3 i 5 metrów. Wybudowano także mniejszy basen do nauki bływania oraz owalny brodzik otoczony drzewami.

W 1932 roku Richard Konwiarz otrzymał brązowy medal olimpijski w kategorii architektura sportowa na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w czasie igrzysk w Los Angeles.

W latach 1935-1939 kompleks był przebudowywany. Na wysokości wejścia głównego do Stadionu utworzono pętlę tramwajową oraz wybudowano podziemne przejścia łączące przystanek z bramą. Przebudowano wejście główne. Pola Marsowe z 3 stron otoczono trybunami z wieżą z której mógł przemawiać wódz - czy też oglądać masowe imprezy sportowe. Przed wejściem głównym postawiono odlany w brązie pomnik Zwycięzcy Victora Eichlera.

Główny Stadion powiększono do 50 tysięcy widzów i wzniesiono trybunę honorową, a naprzeciw niej wzniesiono 40 m. wieżę z zniczem olimpijskim i tarasem.
Przy alei głównej wzniesiono hale sportową a przy basenie wzniesiono restaurację z tarasem.

Przez przebudowę Kompleks Sportowy nabrał cech monumentalnych charakterystycznych dla III Rzeszy.

Po II Wojnie Światowej obiekt odbudowano i nazwano Stadionem Karola Świerczewskiego. W 1975 kompleks przejął AWF, wówczas również degradacji uległo kąpielisko.

W 2000 roku oddano do użytku wielofunkcyjną halę sportową przy alei Maratońskiej projektu Katarzyny Potockiej Braun, Jacka Kaczmarka, Marioli Szmyczyńskiej - Szumskiej. W 2002 roku oddano do użytku krytą pływalnię zaprojektowaną przez Józefa Śliwińskiego.

W 2006 roku obiekty Stadionu Olimpijskiego przejęło miasto Wrocław. W 2010 roku wyremontowano tor żużlowy kosztem zmniejszenia boiska piłkarskiego. Obecnie [14.04.2020] obiekt jest siedzibą klubu Żużlowego WTS Sparta i drużyny futbolu amerykańskiego Panthers Wrocław.

Plac Grunwaldzki powstał między mostem Szczytnickim i Grunwaldzkim w wyniku zniszczenia przez Niemców zwartej zabudowy dzielnicy naukowej w trakcie oblężenia Festung Breslau, którzy zdecydowali się na budowę przy użyciu robotników przymusowych lotniska dla twierdzy. Dzieła zniszczenia dopełniła radziecka artyleria i lotnictwo skutecznie opóźniająca nalotami i ostrzałem budowę lotniska przez robotników przymusowych.
W 1869 powstał projekt budowy ulicy Cesarskiej [po 1945 r. Grunwaldzka], wraz z Mostem Cesarskim [Kaiserbrucke, Freiheisbrucke]. Most Grunwaldzki wybudowała firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry w latach 1908-1910 według projektu architekta Richarda Plddemana. Zwartą zabudowę arterii Cesarskiej zakończono dopiero po I Wojnie Światowej. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się rondo na placu Grunwaldzkim był plac nazywany"Gwiazdą Szczytnicką".

W 1893 roku na terenie cmentarza Św. Bernarda wybudowano gotycki kościół. Został poważnie uszkodzony w trakcie oblężenia w nalocie lotnictwa radzieckiego i wysadzony w powietrze 19 marca 1945 roku na rozkaz gaulaitera Karla Hanke.
Po kapitulacji Festung Breslau, nowo-powstały plac szybko przybrał rolę targowiska, szaberplacu a od lat 50. szybko wzrastała jego rola jako jednego z centrów akademickich miasta.

Plac został zagospodarowany przez budowę kompleksu akademickiego w połowie lat 50. XX. wieku powstały dwa piaskowe budynki Politechniki Wrocławskiej (Siedziba Instytutów Geotechniki i Hydrotechniki oraz Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej).
W 1960 roku oddano do użytku "Dom Naukowca" a w 1965 roku wybudowano Dom Studencki "Dwudziestolatka" a dwa lata później DS "Parawanowiec". W 1982 r .oddano kolejne DS Uniwersytetu Wrocławskiego: "Kredka" i "Ołówek".
W latach 1968 - 1970 wybudowano siedzibę Instytutu Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, rok później siedzibę Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Wrocławskiego (1970 r.) a w latach 80. oddano do użytku siedzibę Wydziału Budownictwa Politechniki Wrocławskiej (1981r.).

Lata 1968-78 r. to budowa zespołu mieszkalno - usługowego plac Grunwaldzki 4-20 (wrocławski Manhattan). Jest to kompleks sześciu 16-kondygnacyjnych budynków mieszkalnych wraz z mniejszymi budynkami - pawilonami usługowymi. Główna architekt Jadwiga Grabowska Hawrylak otrzymała za realizację w 1973 r. nagrodę resortową a w 1974 r. Honorową Narodę Stowarzyszenia Architektów Polskich.

W 2007 roku otwarto Centrum Handlowe Pasaż Grunwaldzki a dwa lata później budynek biurowo-usługowy Grunwaldzki Center budowany przez firmę Skanska.

Akademik zaprojektowany w latach 1964-1965 przez Krystynę i Mariana Barskich i budowany do 1967 r. 5-kondygnacyjny budynek usytuowany wzdłuż głównej osi Placu Grunwaldzkiego. Podłużny budynek charakteryzuje układ okien w rytmie a-b-b-a.

Budynek zaprojektował na konkurs Henricha Rump. Szkieletowa konstrukcja żelbetonowa pokryta wapnem muszlowym. Na najwyższej kondygnacji mieściła się kawiarnia. Wejście dla klientów banku przyozdabia podwójny portal pokryty reliefem w stylu egipskim wykonany przez Gustawa Adolfa Schmidta.
W budynku zainstalowano windy, jedna z wind typu paciorkowego działa do dziś.

Zbudowany w latach 1929-1930 siedmiokondygnacyjny modernistyczny dom handlowy konstrukcji stalowo-szkieletowej. Projekt Hermanna Dernburga został wyłoniony w wyniku konkursu na dom towarowy sieci A. Wertheim przebudowany i rozbudowany w latach 2006-2010 według projektu Zbigniewa Maćkowiaka na zlecenie nowego od 1998 r. właściciela obiektu DTC Real Estate.

Budynek charakteryzują zaokrąglone narożniki, uskokowe cofnięcie dwóch ostatnich kondygnacji. Wejście główne posiada 4 filary konstrukcyjne oblicowane ciemną ceramiką z elewacją przyozdobioną rzeźbami w stylu art deco.
Parter i 4 piętra nad nim przystosowano do roli handlowe a sam budynek jak na lata 30. przez zastosowane rozwiązania uchodził na nowoczesny (ruchome schody,windy osobowe i towarowe, dźwig do paczek, agregaty prądotwórcze czy system przeciwpożarowy).

W kwietniu 1945 roku budynek spłonął. Po zakończeniu działań wojennych zdecydowano się przywrócić obiekt do użytku. Z przerwami prace remontowe trwały aż do lat 80., obiekt do połowy lat 90. był największym domem handlowym w Polsce.
Obiekt po wojnie funkcjonował pod nazwą:
-1948-1973 - Powszechny Dom Towarowy

• od 1973 r. Dom Towarowy Renoma

Był jednym z dwóch bliźniaczych transatlantyków zbudowanych w stoczni we wschodnim Trieście. Wszedł do służby w 1936 r. i pływał do 1969 r.

Schronisko PTTK na Małej Polance Ornaczańskiej utrzymane w stylu nowozakopiańskim, projektu Anny Górskiej. 8 sierpnia 1948 r. dokonano uroczystego otwarcia. W 1973 r. odsłonięto w tym miejscu wmurowano tablicę pamiątkową Walerego Goetela (działacza ochrony przyrody, taternika, geologa).

Średniowieczny dźwig portowy, pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1367 r. Żuraw był największą bramą wodną Gdańska. Pełnił on nie tylko rolę przeładunkową, ale także używany był przy stawianiu i opuszczaniu masztów. Od schyłku XVII w. jego rola jako dźwigu zaczęła maleć. W 1945 r. drewniana część z mechanizmem spłonęła, zaś mury obwodowe zostały zniszczone w ok. 60%. W l. 1957-1969 został odbudowany, w l. 1962-1965 budowlę zaadaptowano na muzeum.

Zbudowany w 1909 r. w stoczni w Hamburgu; w 1929 r. zakupiony z datków społecznych przez Pomorski Komitet Floty Narodowej i przekazany Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni; 16.11.1982 r. statek został podarowany Narodowemu Muzeum Morskiemu w Gdańsku.

Dzieło architekta Abrahama van den Block i budowniczego Hansa Strakowskiego, powstałe w l. 1612x1614 w miejscu średniowiecznej bramy Długoulicznej.

Barokowy budynek wzniesiony w latach 1728 - 1741 na ziemiach przekazanych przez cesarza Leopolda I Towarzystwowiu Jezusowemu. Budynek od strony Odry ma monumentalną 220 metrową symetryczną fasadę. Urozmaicają go trzy wieże: Wieża dzwonów nad Bramą Cesarską oraz Wieża Matematyczna i Astronomiczna.
Wieża astronomiczna jest przyozdobiona jest 4 posągami autorstwa F. J. Mangoldta ustawionymi w 1733 r.

Główne wejście do Leopoldiny to portyk wspierający balkon z posągami Czterech Cnót Kardynalnych (Sprawiedliwość, Męstwo, Prawda, Umiarkowanie), wykonany przez J.A Siegwitza.
Wnętrze budynku jest bogato zdobione rzeźbami i freskami.
Sala Oratorium Marianum przedstawia na freskach sceny z życia Maryi autorstwa Jana Krzysztofa Hadke a główną reprezentacyjną przestrzenią jest barokowa Aula Leopoldina. Nazwę sali nadano na cześć cesarza Leopolda I. Dekoracje stiukowe wykonał Albrecht Siegwitz, freski Jan Krzysztof Hadke a rzeźby drewniane Krzysztof Hollandt.

W 1811 Akademię Leopoldyńską połączono z Uniwersytetem Viadrina we Frankfurcie nad Odrą i utworzono Uniwersytet im. Fryderyka.

W 1945 r. po przejęciu miasta przez Polaków, utworzono polski Uniwersytet.

Późnobarokowa budowla znajdująca się obok Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1651 r. stała tu jednopiętrowa kamienica, jednak w 1657 r. została zniszczona przez wojska Rakoczego. W latach 1698-1701 budynek został rozbudowany na pałac dla Jerzego Dominika Lubomirskiego. W roku 1777 pałac zakupił Stanisław August Poniatowski przeznaczając go dla dworzan i włączając do zabudowań zamkowych. W latach 1813-1820 pałac był własnością Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, która sprzedała go carowi Aleksandrowi. Po odbudowie spalonego w czasie II wojny pałacu w jednym ze skrzydeł, na krótko, ulokowano Archiwum Główne Akt Dawnych, które pod koniec roku 1951 zaczęto przenosić do Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej. Obecnie pałac pełni funkcje muzealne i edukacyjne.

Pałac wybudowany w Łazienkach Królewskich w Warszawie, według projektu Dominika Merliniego i Jana Chrystiana Kamsetzera. W latach 1772-1793 został rozbudowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na bazie tzw. Łazienki Lubomirskiego (zaprojektowanej w latach 1680-1690 przez Tylmana van Gameren dla marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego). Od 1775 roku pałac pełni rolę letniej rezydencji króla. W latach 1788-1793 pałac rozbudowano w stylu klasycystycznym wg projektu Dominika Merliniego. Autorami dekoracji malarskiej i rzeźbiarskiej byli m.in. Marcello Bacciarelli i Jan Bogumił Plersch.

Odlany z brązu pomnik autorstwa Leonarda Marconiego a ufundowany przez lwowskie koło Literacko Artystyczne ustawiony we Lwowie w 1897 roku. Po zakończeniu II Wojny Światowej pomnik przeniesiono do Wilanowa a w 1956 w 80 rocznicę śmierci pisarza trafił na wrocławski Rynek.

Budynek zaprojektowany w latach 1965 - 1969 i oddany do użytku w 1970 r. zaprojektowany przez Krystynę i Marianę Barskich. 3 kondygnacyjny budynek główny wzniesiony w technologii szkieletowej połączony z 2 kondygnacyjnym audytorium. W 1971 budynek uzyskał tytuł "Mister Wrocławia".

Gdański most łączący Długi Targ i Długie Pobrzeże przez rzekę Mołtawę wzniesiony w 1564 r. według projektu Dirka Danielsa.

Pierwszy ceglany kościół powstał do 1230 r. w 1253 r. książę wrocławski Henryk III i Władysław przekazali kościół praskim Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą.

12 listopada 1257 r. konsekrowano świątynie. Praktycznie cały XIV wiek aż do 1387 r. budowano nowy kościół w stylu gotyckim. W 1482 r. zakończono prace nad wieżą z hełmem.

Od 1525 r. aż do 1946 r. w kościele odbywały się msze w obrządku luterańskim.

W latach 1750 - 1761 Michał młodszy Engler wraz z członkami rodziny wzniósł barokowe organy, które spłonęły w pożaże świątyni w 1976 r.

Na placu przy kościele do XVIII znajdowała się nekropolia, o której przypomina zachowana brama między kamieniczkami Jasiem i Małgosią z napisem "Mors ianua vitae" ("śmierć wrotami życia").

W 1946 r. kościół staje się świątynią garnizonową.

Kościół przetrwał liczne pożary 1962 r. (latarnia hełmu wieży), 1975 r. (wieża kościoła), 1976 r. (pożar dachu, ornamentów i organów Englera).

Odbudowę rozpoczęto w 1980 r., ordynariat Polowy przywrócił papież Jan Paweł II 21 stycznia.

31 maja 2003 r. decyzją papieża Jana Pawła II ustanowiono kościół papieską Bazyliką Mniejszą.

Wiatrak typu koźlak zbudowany w 1696 r. w Miejskiej Górce. Charakterystyczną cechą "Koźlaków" było to, że cały budynek wiatraka wraz z skrzydłami jest obracalny wokół pionowego drewnianego słupa. Wiatraki tego typu miały zazwyczaj 3 kondygnacje, na ostatniej znajdował się mechanizm mielący zboże kamieniami młyńskimi.