Żołnierze Korpusu Ochrony Pogranicza podczas zabawy w 1931 r.

Portret współczesny Moniki Krupowicz. Monika Krupowicz urodziła się 15 lipca 1923 roku w Janowie. Córka z drugiego małżeństwa. Wywodzi się z rodziny rolniczej. Ojciec pracował w kopalni w Afryce, ale przyjechał do Polski szukać żony. Życie świadka skupiało się wokół rodziny i pracy w gospodarstwie. Drugą wojnę światową spędziła w domu rodzinnym, ukrywając się przed sowietami oraz Niemcami. Zapamiętała mieszkającą w Janowie ludność żydowską, ich sposób bycia, pracy i świętowania oraz utworzenie przez Niemców małego getta w czasie wojny. Nie należała do żadnej organizacji politycznej czy społecznej. Wolny czas spędzała śpiewając w chórze parafialnym.

Portret współczesny Janiny Rokickiej. Józefa Janina Rokicka urodziła się 19.03.1919 r. w Gwoźdźcu, gdzie spędziła dzieciństwo. Jej rodzice prowadzili tam gospodarstwo. Była też harcerką i ukończyła gimnazjum urszulanek w Kołomyi. Następnie rozpoczęła studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1940 r. wyszła za mąż za Czesława Rokickiego, z którym zamieszkała potem na wsi pod Lublinem – w Krężnicy Okrągłej. Po tragicznej śmierci męża w 1945 r. przeniosła się z dwoma synami na Śląsk i przyjęła posadę nauczycielki w Białej Prudnickiej. Na początku lat 50. XX w. przeprowadziła się do Gdańska, gdzie zaczęła nauczać w szkole średniej - Technikum Budowy Okrętów Conradinum. Mieszka w Gdańsku do dziś, należy do Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich i często podczas spotkań w szkołach opowiada młodym ludziom o historii i swoim życiu.

Portret współczesny Alicji Szastyńskiej-Siemon. Alicja Szastyńska-Siemion, ur. 16 kwietnia 1935 w Sztabinie, profesor w Zakładzie Filologii Greckiej Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a także dyrektor Instytutu Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa
Filologicznego oraz członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Portret współczesny Petro Danyło. Petro Danyło pochodzi z wielodzietnej, bojkowskiej rodziny Petra Danyły i Kateryny z d. Boruta. Urodził się w 1933 r. we wsi Dźwiniacz Górny, leżącej przed wojną w powiecie turczańskim województwa lwowskiego (po II wojnie światowej wieś przestała istnieć). W 1946 r. wraz z rodziną, w ramach wymiany ludności między Polską i USRR, został przesiedlony do Sambora, następnie trafił do Obertyna i osiedlił się na Netrebówce. Po wojnie uczył się w szkole wieczorowej. Służbę w Armii Radzieckiej odbył na początku lat 50. XX w. w Batumi nad Morzem Czarnym, później pracował w kołchozie. Jego siostra wyszła za mąż za Polaka Franciszka Baranieckiego i pod koniec lat 50. XX w. wyjechała z nim na stałe do Polski. Do dziś Petro mieszka w Obertynie.

Portret współczesny Józefy Szczepuły.

Portret współczesny Wiesława Makarewicza. Wiesław Makarewicz, urodzony 13 czerwca 1935 roku w Wilnie. Przesiedlony do Gdańska w roku 1945. Ukończył studia lekarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Został rektorem, pracował jako redaktor gazety uniwersyteckiej. Autor książki o profesorze Mozołowskim.

Portret współczesny Apolonii Wolskiej. Apolonia Wolska urodziła się w 1919 roku w Kozieńcu gmina Siennica Różana. Rodzice poznali się w majątku u Budnego, po tym jak matka uciekła z Wołynia. Pani Apolonia jest najstarszą z sześciorga rodzeństwa, urodziła się w Kozińcu. Za mąż wyszła w 1938 roku. W sierpniu 1939 r mąż został zmobilizowany, trafia do niewoli i zostaje wywieziony na roboty do Niemiec. Wróci dopiero po 6 latach. W 1940 roku koleżanka Hela Jakubiec werbuje panią Apolonię do „organizacji podziemnej”. Odbyła kilka kursów dla sanitariuszek. W 1940 r ukrywała się u jej rodziców rodzina Żydowska. Ukrywali Kazimierza Kota, zbiega z więzienia gestapo, który w okolicach Lwowa wysadzał pociągi z zaopatrzeniem wroga. W 1945 r. wraca mąż a w 1946 rodzi się pierwszy syn. Miała 3 synów. Jak dzieci dorosły zajmowała się ogrodem i robótkami ręcznymi, angażowała się w prace społeczne.

Portret współczesny Stefanii Obary. Stefania Obara urodziła się 24 stycznia 1921 roku, w podkarpackiej wsi Straszydle. Z powodu śmierci mamy, już w nastoletnim wieku, przejęła wiele obowiązków pani domu. Szybko opuściła dom rodzinny i pracowała w gospodarstwie lekarza z Tyczyna, Ludwika Obary. Wkrótce wyszła za niego za mąż. W czasie wojny małżeństwo należało do Armii Krajowej. Zaraz po wojnie doświadczyło zaś z tego powodu represji ze strony władz komunistycznych. Mąż pani Stefanii został trwale okaleczony w wyniku brutalnych przesłuchań funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mimo to małżeństwo protestowało w latach 60. XX wieku po decyzji o usunięciu religii ze szkół. Pani Stefania Obara angażowała się w również w działalność „Solidarności”. Opublikowała także kilka książek, m.in. o Armii Krajowej i akcji „Burza” w Tyczynie.

Portret współczesny Jana Glazy. Jan Glaza urodził się w 1923 r. w Osiecznej. Ukończył w Osiecznej szkołę podstawową. Pomagał w gospodarstwie rodzicom. Został przymusowo wcielony do Wehrmachtu w 1942 r. razem z innymi mieszkańcami Pomorza. W czasie służby wojskowej przebywał w Niemczech, Francji i Norwegii. W listopadzie 1945 r. powrócił do domu. Potem poślubił Marię, z którą miał pięcioro dzieci. Pracował w nadleśnictwie Osieczna, a następnie jako majster budowalny na kolei w Smętowie. Nadal mieszka w Osiecznej.

Portret współczesny Anny Glazer. Anna Glazer (z d. Chabowska) urodziła się w 1922 r. w Zwierzyńcu koło Czerska na polskim Pomorzu. Jako dziecko pomagała rodzicom w gospodarstwie. Na początku II wojny światowej została skierowana wraz siostra i bratem na roboty przymusowe. Najpierw skierowano ją do Lisewa na Żuławach, a później do niemieckiego gospodarstwa Erwina Zajdlera w Pszczółkach. W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej wróciła do domu rodzinnego, by chwilę później zacząć pracować jako gospodyni u Teodora Glazera (przyszłego teścia). W 1948 r. wyszła za mąż za Jana Glazera. W tym samym roku przeprowadzili się do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie mąż rozpoczął pracę jako ślusarz w olejarni, a ona zajęła się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci. W Nowym Dworze gdańskim mieszka do dziś.

Portret współczesny Zofii Wójciak. Zofia Wójciak zd. Bandyk urodziła się 8 maja 1923 r. w Ochotnicy Górnej. Wychowała się w tradycyjnej góralskiej rodzinie. Ukończyła szkołę podstawową w Ochotnicy Górnej, tam też ukończyła kurs robienia koronki klockowej. W okresie wojennym przebywała na terenie rodzinnej miejscowości, była łączniczką w oddziale partyzanckim. Za działalność konspiracyjna została skazana na karę więzienia, którą odbyła w więzieniu Montelupich w Krakowie.
Od okresu przedwojennego dom rodziny Bandyk był miejscem letniskowym, do którego przyjeżdżali goście z Krakowa, Warszawy, Poznania itp. – działał tak do lat dziewięćdziesiątych. W 1946 r. wyszła za mąż za Franciszka Wójciaka, z którym ma ośmioro dzieci.

Portret współczesny Michaliny Terpiłowskiej. Michalina Terpiłowska z domu (Bojarowska), urodziła się w 1919 r. w. Terpiłowiczach. Ukończyła szkołę w Kobryniu, a następnie w Brześciu. Tam też ukończyła roczny kurs szycia i prac domowych w szkole przy ul. Sadowej u pani Olszewskiej. Powróciła do Terpiłowicz w wieku 16 lat. W tym okresie – do 1940 r. podróżowała często do siostry do Tarnopola. Po 1941 r. przeniosła się do Brześcia z mężem, gdzie ten zaczął prace na kolei. W 1945 r. w maju zostali przesiedleni do Chełmna, a po pół roku pojechali za pracą kolejno do Tczewa i Twardej Góry k. Świecia. W 1959 r. powróciła z rodziną do Tczewa. Zajmowała się na co dzień domem i wychowaniem dzieci.

Karol Sawicki, bokser (fotografia sytuacyjna w pozie bokserskiej) pod Stadionem Olimpijskim we Wrocławiu.

Portret współczesny Leona Kalety. Leon Kaleta urodził się 1 lutego 1912 roku w Sobowicach, syn rolnika, żołnierz 3. Pułku Piechoty Legionów stacjonującego w okolicach Jarosławia oraz 4. Pułku Piechoty Legionów we wrześniu 1939 roku, nazywany najstarszym kapitanem województwa świętokrzyskiego oraz najstarszym ludowcem, członek Batalionów Chłopskich, organizator Koła Młodzieży „Wici” oraz rolniczej Solidarności w Sobowicach, działacz społeczno-kulturalny. Mieszka w Sobowicach w domu rodzinnym.

Portret współczesny Aleksandry Wodzyńskiej. Aleksandra Wodzyńska urodziła się 25 lutego 1916 roku w Radomiu, w wielodzietnej rodzinie. Skończyła szkołę podstawowa, a następnie trzyletnią szkołę handlową. Jeszcze przed wybuchem wojny podjęła pracę intendentki w żłobku przy zakładach przemysłu tytoniowego w Radomiu. Na tym stanowisku pracowała aż do emerytury.
W 1948 roku wzięła ślub. Jej mąż był kierownikiem odlewni. Nie mieli dzieci. Przez niemal całe życie mieszkała w Radomiu, od kilku lat przebywa w Brańszczyku.

Portret współczesny Zofii Machoń. Zofia Machoń zd. Pawlikowska urodziła się 14 stycznia 1917 r. w Hubie, małej miejscowości w pobliżu Czorsztyna, jako jedna z siedmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową. Oboje rodziców przed I wojną światową byli w na emigracji w Ameryce. W wieku 13 lat rozpoczęła pracę na tzw. Służbie, jako pomoc w gospodarstwie. Przed II wojną i wraz z jej początkiem pracowała w Nowym Targu w jednej z żydowskich karczm. W czasie wojny ukrywała się w jednym z gospodarstw w rodzinnej miejscowości Huba. 7 lutego 1945 r. wyszła za mąż za Jana Machonia. Całe życie była gospodynią domową – pracowała kilka lat w Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem – zajmowała się sprzątaniem, wychowała 3 dzieci, obecnie ma 10 wnucząt, 13 prawnucząt, 5 z nich mieszka w Polsce, 5 w Kanadzie i 3 w Stanach Zjednoczonych. Zofia Machoń mieszka w Zakopanem.

Portret współczesny Mariana Samulewskiego.

Portret współczesny Anny Hryhoruk z domu Jacyk. Anna Hryhoruk urodziła się w 1928 r. Pochodzi z ukraińskiej rodziny Petra Jacyka i Tekli z d. Hawkaluk, miała młodszego brata. Jej ojciec zginął w trakcie II wojny światowej jako żołnierz Armii Czerwonej. Była jedną z osób wyznaczonych do wyjazdu na roboty przymusowe do Niemiec, jednak dzięki staraniom matki udało się jej tego uniknąć. Z powodu choroby oczu nie uczęszczała do szkoły. Po wojnie wyszła za mąż i pracowała w obertyńskim kołchozie.

Portret współczesny Dmytro Hryhoruka. Dmytro Hryhoruk urodził się w 1935 r. Pochodzi z ukraińskiej rodziny Mychajła Hryhoruka i Marii z d. Rudnickiej. Naukę rozpoczął w czasie niemieckiej okupacji Galicji, a ukończył już po wojnie. Pracował w Donbasie, a po powrocie do Obertyna zatrudnił się w kołchozie jako kowal. Jego ojciec przed wojną był sympatykiem ruchu komunistycznego, w 1939 r. został deputowanym do Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy, a w latach 1939–1941 kierował obertyńskim kołchozem.

Portret współczesny Antoniego Turkiewicza. Antoni Turkiewicz urodził się w Nowej Hucie (dzisiaj Ukraina). Później w wyniku przesiedlenia znalazł się we Wrocławiu. Tu ukończył szkołę podstawową i technikum mechaniczne. Ukończył też AWF. Wieloletni gracz piłki ręcznej, na pozycji kołowego w WKS Śląsk oraz we wrocławskim AZS. Z powodów zdrowotnych przerwał karierę zawodnika i za namową Kazimierza „Kaja” Frąszczaka został trenerem młodzieżówki. Nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 16 we Wrocławiu, z którą zdobywał tytuły Mistrza Polski. Trener młodzieżowej reprezentacji Śląska.

Portret współczesny Antoniego Kakareko. Antoni Kakareko urodził się 28 stycznia 1951 roku w Wilnie. Jego narodziny były wydarzeniem, które uratowało jego rodziców przed zesłaniem na Syberię. Rodzice Pana Kakareko byli aktywnymi działaczami w 8. Oszmiańskiej Brygadzie AK. Pan Antoni przyjechał do Gdańska w roku 1958 wraz z całą rodziną. Udało im się zabrać ze sobą cały majątek. Często odbywali wyprawy sentymentalne w rodzinne strony. Pan Antoni działał aktywnie w harcerstwie, do czego zachęcała go matka. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Krakowie i Lublinie, oraz historyczne w Gdańsku. Aktywnie działał w Solidarności, przez co stracił pracę w Urzędzie Miejskim. Następnie podjął pracę w Bibliotece Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie pracuje już prawie 40 lat. Oprócz pracy zawodowej Pan Antoni jest zaangażowany w wiele inicjatyw społecznych, m.in. organizuje konkursy biblijne obejmujące zasięgiem cały Gdańsk.

Obóz nauczycieli wychowania fizycznego w Gryficach wśród zebranych Jerzy Jędrzejczak (w drugim rzędzie, trzeci z lewej).

Portret współczesny Aleksandra Tarnawskiego. Aleksander Tarnawski ps. „Upłaz”urodził się 8 stycznia 1921 r. w Słocinie, Rzeszów w rodzinie nauczycielskiej, Jan i Maria zd. Bereś. W 1924 r. wraz z rodzicami przenosi się do Gliwic. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Chorzowie, które ukończył w 1938 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. We wrześniu 1939 r. przebywału krewnych w Rabce i tam zastaje go wojna. Wówczas nie zostaje zmobilizowany, zaś w tym samym roku przekroczyłgranicę polsko-węgierskąi zostałskierowany do tymczasowego obozu dla uchodźców na Węgrzech. Wraz z końcem 1939 r. przedostaje się do Francji, tam zaś zgłosił się dotam zaś zgłosił się do punktu werbunkowego, co skutkuje przydziałem wojska. W 1940 roku szkolił się w Szkole Podchorążych Piechoty wCamp de Coëtquidan. Stamtąd przedostał się do Wielkiej Brytanii, będąc pod brytyjskim dowództwem został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej wCrawford.W Wielkiej Brytaniiodbył szereg konspiracyjnych w dywersji i broni pancernej szkoleń,łącznie ze stażem w oddziałach brytyjskich,których konsekwencją byłom.in.zrzut desantowy w 1944 r. z Włoch na placówkę odbiorczą „Kanapa”, położoną koło wsiBaniochakoło Góry Kalwarii podWarszawą.Czas ostatniego roku wojny spędził wWarszawie prowadząc działalnośćw Armii Krajowej, w której to z przydziałów służbowychbrał udział w licznych akcjach. organizował i szkolił patrole dywersyjne, prowadził działania dywersyjne na szlakach komunikacyjnych Inspektoratu.W okresie wojska znany pod ps. „Upłaz”Okres powojenny był dla niego czasem, w którym daleki był od działalnościwojskowej. Po wojnierozpoczął pracą wPolskim Radiuw Warszawie. W 1947 ponawia studiachemiczne na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, ostatecznie kończąc je z tytułem magistra inżyniera chemika.W 1950 r, ożeniła się z Henryką Bartosiewicz. Po raz drugi ożenił się w 1987 r z Elżbietą Kamińską, którąpoznał na uczelni–ma córkę Katarzynę.Całe życie powojenne do dnia dzisiejszego związane jest z Gliwicami.Jego praca zawodowa to działalność naukowa na Politechnice Gliwickiej, na której pracowała jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej(1948–1961), adiunktw Instytucie Metali Nieżelaznych (1961–1963), starszy inżynier laboratoryjny (od 1964 roku –kierownik w Zakładzie Pigmentów) w Instytucie Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach (1963–1990), starszy specjalista tego samego instytutu aż do przejścia na emeryturęw 1994 r.Za swoją działalnośćwojskową został odznaczony m.in.Srebrnym Krzyżem Zasług, a od 2018 r. w randze majora Wojska Polskiego. Obecnie jest ostatnim żyjącym cichociemnym, cichociemni to żołnierzePolskich Sił Zbrojnych desantowani do okupowanej Polski podczas II wojny światowejw celu prowadzenia walki nieregularnej. W związku z tym do dnia dzisiejszego jest uczestnikiemlicznych wydarzeń związanychz upamiętnianiem historii, jak i działaniami wojsk specjalnych m.in.GROM, których, którychSpadochroniarze Armii Krajowej są patronami. W 2014 r. w wieku 93 lat wykonał skok spadochronowy

Portret współczesny Bolesława Gawina. Bolesław Gawina urodził się 12 lipca 1918 roku w Jakubowskich k. Bociek. Dzieciństwo spędził na pracy w gospodarstwie. Ożenił się w czasie okupacji sowieckiej. Za niedostarczenie kontrybucji został osadzony w więzieniu w Bielsku Podlaskim skąd w marcu 1943 roku przetransportowano go do obozu koncentracyjnego w Stuthoffie, gdzie spędził dwa lata. Po wojnie pracował w gospodarstwie. Nie należał do żadnego stowarzyszenia ani organizacji.

Portret współczesny Jadwigii Legierskiej. Jadwiga Legierska urodziła się 27 września 1921 r. w Koniakowie jako jedna z ośmiorga rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową w Koniakowie i z rodzinną miejscowością jest związana od dzieciństwa. Wyszła za mąż za Franciszka Legierskiego. Całą młodość, życie dorosłe spędziła pracując w domowy gospodarstwie. W latach 70-tych, 80-tych w swoim prywatnym domu przyjmowała grupy kolonijne, oazowe – stanowiło to jedno źródeł dochodu państwa Legierskich.

Portret współczesny Małgorzaty Jerchel. Małgorzata Jerchel urodziła się 26 czerwca 1919 roku w Opolu. Została oddana na wychowanie przez swoją matkę tuż po urodzeniu, do swojej cioci do Katowic, gdzie spędziła całe życie. Ukończyła 7-klasową Publiczną Szkołę Powszechną w Dąbrówce Małej, powiat Katowice. Do momentu zamążpójścia była na tzw. „służbie”. Swoje życie poświęciła wychowaniu ośmiorga dzieci, co w obliczu śmierci jej męża, w jej wieku 44 lat, było głównym jej zadaniem i odpowiedzialnością, również podczas II wojny światowej.

Portret współczesny Janiny Wąsacz. Janina Franciszka Wąsacz urodziła się w Warszawie jako jedyna córka. Ojciec był prawnikiem, mama nie pracował. Po skończonym gimnazjum rozpoczęła pracę w Starachowicach w fabryce samolotów, tak też zastała ją wojna. Okres wojenny spędza w Warszawie, zaś wraz z wybuchem powstania warszawskiego zostaje z rodzicami i mężem Antonim zamknięta w obozie pracy na warszawskim Zieleńcu, następne to: Pruszków, Wrocław i Trzebnica. Po wojnie osiedla się wraz z rodzina w Oleśnicy. Wraz z nakazem pracy męża we Wrocławiu w latach sześćdziesiątych przeprowadzają się do tego miasta i tam mieszka do dnia dzisiejszego. Urodziła dwie córki, ma 3 wnuków i pięcioro prawnuków.

Portret współczesny Anny Łaski. Anna Łaska urodziła się 3 lutego 1930 r. w Kamionce Małej (powiat Kołomyja, województwo stanisławowskie). Była jedynaczką. Jej ojciec był policjantem śledczym w miejscowości Gody-Turka, jej matka zajmowała się wychowywaniem córki i pracą na roli. Po wybuchu II wojny światowej rodzina została rozdzielona. Anna została z matką i dziadkami ze strony matki. W czasie działań wojennych rodzina kilkakrotnie przenosiła się, m.in. pod rumuńską granicę, do Tułowy, do Kołomyi, a docelowo (w 1946 r.) do Oławy. Anna wielokrotnie wracała do miejsca pochodzenia, pierwszy wyjazd miał miejsce w 1956 r. W 1947 r. Anna wyszła za mąż; miała z mężem trójkę dzieci. Mąż zmarł w 1988 r. Obecnie mieszka sama w tym samym domu, w którym rodzina zamieszkała w 1946 r.

Portret współczesny Genowefy Urbanowicz. Skrócony biogram zawierający podstawowe informacje o Świadku Historii
(ok. 500 znaków): Genowefa Urbanowicz urodziła się 02.10.1935r. we wsi Łosza (dzisiejsza Białoruś). W wieku dziesięciu lat, po wojnie, razem z rodzicami zamieszkali we wsi Rudgierzowice, niedaleko Świebodzina, na tzw. terenach odzyskanych. Tam skończyła szkołę i poznała swojego męża- Bolesława. W wieku dwudziestu lat wyszła za mąż. W 1959 r. Razem z rodziną zamieszkała w Gdyni, gdzie najpierw pracowała na kolei, a następnie w rzeźni w laboratorium.

Portret współczesny andrzeja Matulewicza. Urodził się 4 listopada 1940 r. w Wilnie, na Kresach Wschodnich. W latach 1947–1953 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 36 w Gdańsku-Oliwie. W 1954 r. rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. 21 października 1961 r. zawarł związek małżeński z Mirosławą Cebulską, a w 1962 r. urodziła się jego córka Jolanta. Zawodowo był związany z Gdańskim Urzędem Morskim w Gdyni, a w 2008 r. przeszedł na emeryturę.

Widok kąpieliska. Na pierwszym planie widoczny Jerzy Jędrzejczak, tuż za nim leży [szwagier J. Jędrzejczaka] Ryszard Błaszkiewicz.

Portret Franciszka Edmunda zrobiony w Józefowie w 1931 roku.

Portret współczesny Franciszka Drobnego. Franciszek Drobny, urodzony 1 kwietnia 1922 roku w Gorzyczkach. W czasie wojny oraz krótko po niej pracował w kopalni. Po wojnie przyjechał do Bytomia, by podjąć naukę w technikum. Otrzymał nakaz pracy w szkolnictwie. Studiował fizykę w Katowicach, później w Opolu. Przez wiele lat pracował w szkolnictwie jako nauczyciel fizyki oraz nauczyciel zawodu. W Bytomiu mieszka do dziś.

Portret współczesny Zbigniewa Domosławskiego. Zbigniew Domosławski, urodzony w 1922 r. w Kopyczyńcach (dzisiejsza Ukraina). Ukończył gimnazjum we Lwowie i Akademię Medyczną we Wrocławiu (1952). Profesor dr hab, n. med. o specjalizacjach: kardiologia, historia medycyny i medycyna sportowa. Major Wojska Polskiego. Autor licznych publikacji o charakterze medycznym i historycznym (m.in. wspomnienia). Wielokrotnie odznaczany orderami państwowymi.

Portret współczesny Marii Kawińskiej.

Portret współczesny Eugenii Krzywkowskiej.